Bir insanı değerlendirmenin en iyi yolu, konforlu ve mantıklı bir ortamda nasıl davrandığına değil, mücadele ve uyuşmazlık durumunda nasıl bir duruş sergilediğine bakmaktır.

Hayatım boyunca edindiğim en büyük tecrübe; “kendi kendine yardım etmeyi bilmeyene hiç kimse yardım edemez.” Suratına yumruğu yiyene kadar herkesin bir planı vardır. Devir basitlik devri kafayı çok yormayın. Gereğinden fazla yapılan iyilik, iyilik değil enayiliktir. Zor yollarda hayallerinize tutunarak yürüyün, belki o zaman düşmezsiniz. Kötülük nedir bilmeyiz ama ısrarcı olununca biz de öğreniriz. Kurt kışı geçirir ama yediği ayazı asla unutmaz...

Size önem vermeyen, değerli olduğunuzu hissettirmeyen insanlar için yaptığınız fedakarlıklar yorgunluktan başka bir şey değil. Gönlü olmayanın bahanesi çok olur, boş vermeyi bilmek gerekiyor. Kısıtlı hayatınızı bir şeyleri ve birilerini bekleyerek harcamayın. Gelmek isteyen zaten gitmez, gidenin arkasından el sallayın ve kapatın kapıyı geriye baktığında göremesin sizi. Boş şeylere takılarak mutsuz olmaktan kaçınmak, kimseyi ve hiçbir şeyi beklemeyerek, yanındakilerle, cebindekilerle yola devam etmek gerek.

Vicdan bilmektir algılamak aşktır, zekadır. Vicdan insanın içindeki Tanrıdır. Düzen değişti doğru bildiğimiz yanlış, yanlış dediğimiz ise doğru çıkıyor. Bizi insan kılan düşünme yeteneğimiz kadar yüreğimizdeki sevginin vicdan ve merhametin sesini duymak, beslemek, ruhumuzu olgunlaştırıp yüceltebilmektir.

Her koyun kendi bacağından asılır. Nasıl rahat ediyorsanız o şekilde yaşayın, çok takılırsanız yorulan siz olursunuz. En güzeli nasıl iyi hissediyorsak öyle yaşamak, yani az insan çok huzur. Sessiz atın çiftesi ağır olur derler, sabırda bir yere kadar. Susan edebinden susar, görmezden gelen hoşgörüsünden görmez, affeden merhametinden affeder, sanıldığı gibi aptal olduğumuzdan değil yani. Unutmamak gerekir ki, tilki kurnazdır ama postu pazarda satılır.

Düşme,

Düşersen,

Bağımsızlığını ilan eder can sandıkların.

Arayan soranın olmaz,

Bayram eder düşmanların.

Düşme,

Düşersen,

Hayatın vefasızlığını görünce,

Yaralanır duyguların.

Düşme,

Düşersen,

Önce güvendiklerin vurur sırtından,

Dost sandıkların...

Ben, sen, o yani bizler toplumuz. Bana yapılan veya size yapılan zannetmeyin size/bana yapılmaz. Yığından olan beleş yaşamak ister, toplum dejenerasyon yaşıyorken geneli bireyselleştimek basit bir bakış açısı olur. Hiç kimse taklit yoluyla büyük adam olamaz.

Hülya Çakıcı