Geçenlerde bir akşam iş çıkışı içimdeki çocuğu alıp renk renk dondurma yemeye götürdüm. Kendisiyle tezgahın camekanına vardığımda “Rengini seç!” dedim. O da beni hiç bekletmeden takır takır söyledi. Elimizde kadehe sığdırılmış rengarenk toplar, gülerek oturduk karşılıklı.

Kaşığı aldım elime, inceden dokundurdum. Çilek tadı ağzıma gelince “Immm, ne harikaymış” dedim. İçimdeki çocuk “Nerelere gittin?” dedi imalı bakışıyla. Dökülüverdim hemen. Dilimdeki çilek tadı damağıma vuruyordu.

Babaannem biz küçükken küçücük çilekler alırdı kapıya gelen seyyar satıcılardan. Onları tek tek ayıklar, yıkar, şekere basardı. Bu üçlemeyi hemen söyleyiverdiğime bakma. Bu üç eylem için saatlerce beklerdim. İçimden epey zahmetli olduğunu geçirirdim. Ama birkaç saat sonra elime küçük bir kaşık alır bir gözüm babaanneme yakalanmamak için kapıya bakıp, diğer gözüm tencerede, o narince ayıklanan çileklerden tek tek yerdim. “Aman allahım! Babaannem nasılda güzel tatlar yapıyor böyle” diye hem içimden geçirirdim hem de ağzımı şapırdatırdım. Bakma öyle, sen de yesen o şekerli çilekleri, senin de ağzın şapırdardı. “Immm ımmm” derken babaanemin sesini duyardım. “Burcu!” der demez tencerenin kapağını atar, koşardım bahçeye doğru, dudaklarımdaki çilek tadını yalayarak. Şimdi çilekli dondurma ile o zamanlara doğru uzanıverdim. “Oooo, senin o renkli toplarla anlatacak çok anın olmalı” diye içimdeki çocuk dile geldi. “Oooo!” dedim, devam ettim.

Bilir misin bizim evde puding yapılınca ben annemin kaselere boşaltmasını beklerdim. O niye mi? Çünkü en güzel yeri, tencerede yemek. Hele bir de annem biraz kıyak geçip dibinde fazla bıraktıysa değmeyin keyfime. Tencereyi alır, kuytuya geçer, grisi gözükünceye kadar kaşıklar dururdum. Ellerim, ağzım, yanaklarım hep kakaolu puding ama ben ve mutluluğum göklerde olurduk. Annem beni görünce kahkahalarla güler, babam o halimle eğlenirdi. Dur, sana bir de ne anlatacağım...

Yine benim harika babaannem, çilekler kadar lezzetli kurabiyeler yapardı. Fakat o kurabiyeler hiç pişmezdi. Çünkü ben izin vermezdim. Nasıl mı? Hemen anlatıyorum. Babaannem hamuru yoğurur, ellerini yıkamaya giderdi. Ben yine iş başında, hemen hamurun yanında. Kocaman bir parça koparır sonra kendimce düzeltir koşardım bahçeye. “Leziz, leziz!” sesleri ile lokma lokma yer, yine koşardım. Bir parça daha alıp yine bahçeye giderdim. Bitirip gelince babaannem kaşını çatar, “Karnında kurtlar gezer” derdi. Ben cevap, durur muyum? Niye babaanne sen kurabiyeye kurt mu koydun?’İlahi çocuğum der kahkahalarla gülerdi. “Allah Allah, kurtlar karnımda nasıl gezebilir?” diye de karnıma baka baka sorardım kendime. Babaannem hamuru alır tepsiye şekiller yapıp dizerdi. “Ben de yapabilir miyim?” derdim. “Eee, yap bakalım!” cümlesi ile edalı edalı sırıtırdı. Kendimce şekil yapardım ama onun dolayarak yaptığı gözlük şeklini bir türlü beceremezdim. “Neden yapamıyorum?” dediğimde cevabı, “Bunu ancak gözlüğü olanlar yapar.” Benim kendime verdiğim cevap ise “Gözlüklü babaanneler tatlı şeyler yapar.” Sonra hamurdan bir parça daha almadan hamuru bırakmazdım. Limonlu limonlu, bir güzeldi... Ama sanırım rendelenmiş kabukları vardı. Tıpkı bu dondurmada olduğu gibi. ’’Eeee bu kadarcık mı?” sesi ile irkildim. Bu ses, içimdeki çocuk. Kaşığı kenar bırakıp “Aaa olur mu? Dahası var. Başlıyorum.”

Babam, o ağzının tadını bilirdi ama küçük bir ekmek dilimi ile de karnını doyururdu. Annem kuru fasulye, nohut, taze fasulye; aslında ne yaparsa yapsın. Bir dilim ekmek keser, yemek ocakta henüz tam pişmemiş, o kesilen ekmek dilimini suyuna azıcık bastırır. “Aman, annen içinde ekmek kırıntısı görmesin, anlar sonra” diye kulağıma fısıldardı. Elime tutuşturur, kendisine de hemen bir yenisini yapar, birlikte yerdik. Birbirimize bakıp “Bir tane daha yapalım mı?” sorardık. Daha yemeğin yağı dudaklarımızın kenarındayken “Hadi!” derdi gözlerimiz hep. Elimize alınca, bu son lokmamız bitince de gülüşerek “Aramızda!” derdik. İşte, o zaman öğrenmiştim sır saklamayı. Ah, benim canım babam.

Ama dondurmam erimeye başlamış, görmedin değil mi? Tabii sen de benimle uzandın ta oralara. Babamın ekmek dilimini anlatırken, birde aklıma komşu teyzelerin yaptığı salçalı ekmekler geldi gözümün önüne de, onlar nasıl güzel tatlardı. Nasıl salçaydı da söyleyince canım çekiyor... Ara sıra yapıyorum ama biliyor musun, hiç o anlardaki gibi tatları yok.

Ahhh, ahhh, hayat işte; tatlı, tuzlu, ısır ye. Ağzında muazzam tatlar bırakıyor. Ve sonra biz üzerine böyle anlata anlata renkli soslar ekliyoruz.

Ayy, benim bu düşük çenem! Gördün mü dondurmam erimiş. Hadi yiyelim şunları da bir an önce gün batmadan eve gidelim.

Burcu Süerkan