Kızım için tuttuğum günlüğümün ilk sayfalarında ona her hitabım " MUCİZEM " diye oluyordu.Kızım Rabbimin bana sunduğu en kıymetli ve değerli şeydi.

6 yıllık evliliğimizde artık bize aıt bir mutluluk ,bize özel bir varlığımız olmayacak dediğimiz günlerde hatta hamile olmadığımı doktor tarafından onaylattıgım zamanda kısacası umutlarımızın yıne yok olduğu bir günde aldık haberini.O,sanki bize beni bekleyin , gelecegim ,yaralarınızı ,çektiğiniz sıkıntıları ,gereksiz kaygılarınızı ben unutturacağım dercesine savaşmış bizimle kalmak için.Bilinçsizce va yanlış yönlendirmeler sonucu içtiğim ilaçların tüm zehirlerini alt etmiş.

Ondan habersiz ve umutsuzken,o içimde her saniye daha sıkı tutunmuş hayata.İki hafta boyunca kendini gösterene kadar direnmiş benim meleğim.Kontrolümde doktorumun "bu gördüğüme inanamıyorum aslında sen hamileymişşin" demesiyle yaşadığım mutluluğu belki buraya yazacak kelime bulamam.O anla ilgili tek hatırladığım sürekli ağlayıp " Gerçekmi ,şaka değil ,doğru söylüyorsunuz "diye haykırışlarım ve doktor dahil benimle gelen sevdiklerimin ağlayıp sevinç çığlıkları atmasıydı.Benim mucizem,güçlü kızım bana dünyanın en eşşiz duyğusunu yaşatmaya ve hiçbir şekilde yaşanmadan anlamını hissedemeyeceğim " ANNE " sözünü söylemek için en büyük mücadelesini vermişti.

O benim MELEĞİM , RABBİMİN yaşamaya değer kıldığı ,varlığıyla bana anlam kattığı için benim en değerli mucizem ...