Taksim Gezi Parkı direnişinin 4. günü… İlk günden itibaren insanların bir araya gelmesiyle ve artık dur isyanıyla olaylar başka boyutlara taşındı. Polisin orantılı güç uygulaması! (insan nefesine orantı eşittir biber gazı) gerginliği her dakika arttırıyor…

İlk günlerden itibaren Gezi Parkı’nın ana müdavimlerinden ve hatta evi Gezi Parkı’nın kendisi olan bir evsiz görüyorsunuz fotoğrafta. O da direniyor. Evini kaybetmemek için, ağaç için, yeşil için, sermayeye dur demek için. Eylemci grup tarafından kendisine verilen çadırın önünde oturmuş polislerin gelmesini bekliyor. Amca ne olacak sorusuyla gidip yanına oturdum… “Kepçeyi ağaca vurmasınlar diye önüne geçtim koluma geldi” diyor. Ortak bilincimiz, aydın toplumumuz ve milyonlarcasından belki de duyamayacağım sözleri sıralıyor ardından. “Avrupa’da da AVM var. Orada ağacı kesmiyor yerinden çıkarıp başka yere dikiyorlar. Hangi inanca, hangi kültüre sığıyor cana kıymak? Ağaca kıymasınlar ben, sen, öbürü arada yanmışız çok mu? Ağacı öldürmesin, beni öldürsünler!” Sustum sadece. Şaşırdım. Normalde Sarıyer tarafında yaşıyormuş. Gezi Parkı’nı korumak ve eyleme katılmak için gelmiş buraya…

Evi ağaçlar olan sadece bu amca değil… Kuşlar, böcekler, sincaplar… İstanbul’da yüksek bir binanın üst katına çıktığınızda ya da evinizin balkonundan baktığınızda gördüğünüz gri, turuncu ve yine gri… Gün geçtikçe renk körü olmaya başlıyoruz ne yazık ki… Kişi başına düşen gelir miktarı oldukça düşük olan bir ülkede, sürekli alışveriş merkezi açılmasının mantığını sorgulamaktayım artık. Paran olacak ki alışveriş yapasın. Basit bir mantıkla düşünmek lazım. Asgari ücret alan bir insanın bir ay içinde alışveriş merkezinden alabileceği ürün sayısı Gezi Parkı’ndaki ağaçlar sayısına eşit midir? Nefes almama pahasına, yeşil görmeme, kuş sesi duymama adına yine de alışveriş yapar mıydınız?

Parklar, bahçeler, ağaçlar, gökyüzü halkındır… Evi olmayanın sahip çıktığı parklara sahip çıkmanın tam zamanı!

Yazı:: Pınar Aksu