Nasıl oldu da bir anda yer yüzüne bulutların üzerinden bakmaya başladım, güneşin yansıdığı yerleri ışıltıyla süslemesini neden ilk defa fark ettim, ya suyun avuçlarımdan akıp gitmesini önler gibi zamanı durdurma çabama ne demeli?


Tam bir sene önce GÖK delindi ve GÜNEŞ yağmur bulutlarının ardına saklandığı ZAMAN yer yüzüne düştüm.


Hayır, hayır, tüm bunların bir açıklaması olmalı, şaka yapıyordur, birazdan arayıp "Yoksa inandın mı deli?" diyecek, ben biraz bekleyeyim, mutlaka ama mutlaka arayacak, önce kızacağım ona, böyle şaka mı olur, bu defa beni çok kızdırdı ama gönlümü alacaktır, hep alır, telefonum kapandı mı yoksa, oh, açıkmış, sesi kısık olmasın da aradığını duyamam sonra, şimdi beni düşünmeye, özlemeye başlamıştır, bir daha böyle yapma ikimizi de çok üzdün diyeceğim, ah, telefon çalışıyor biliyordum, biliyordum işte, öf be Semra, niye ararsın ki beni... Aramadı hala yoksa gerçek mi, gerçekten mi ayrıldık, aslında bu yaptığı kabul edilemez, insan telefonda ayrılır mı sevdiğinden, sanırım böyle biriyle ben de mutlu olamam, aramasın artık, benim için de bitti, yazıklar olsun, telefona da bakmayacağım artık, küçük odaya koyuyorum telefonu, arasa bile bana ulaşamayacak... O ses neydi, yoksa mesaj sesi mi, mesaj mı attı bana, ne, kargom mu varmış, lanet olsun hepinize…


İçimden bir ateşin dışarı çıkmaya çalıştığını ve çıkarken kül etmedik yer bırakmadığını hatırlıyorum. Gerçekten bedenim mi acıyordu yoksa ruhum mu, bilemedim. Nasıl oldu da gözyaşlarım kendilerine bu kadar çabuk yol açıp yanaklarımdan süzülmeye başladı, dizlerim bedenimin ve ruhumun yükünü taşıyamayıp bir anda büküldü ve başım ellerimin arasından kayıp yere gömüldü, anlayamadım.


Arkadaşım yanıma gelince bir an öylece birbirimize bakakaldık, sonra bana sarıldı, bense ne ağlayabildim ne de sarabildim onu; göz yaşım da benimle tükenmişti.


Evet sevdiğim, ağır bir nekahet dönemi geçirdiğim için yaşadığımız o güzel günleri anamadım ve seninle vedalaşamadım. Bir sene sonra bugün sana veda etmeye hazırım artık.


Sen hayatımdan çıkarken ben biriyle karşılaştım. Çok şaşırdım, oysaki sen varken de hep benimleymiş. Onu görünce önce öfkelendim, tutamadım kendimi ve beni uyarmamasına kızdım, sonra bir acıma hissettim; benimle birlikte benden daha perişan olmuştu, sonra hiç bakmadığım gibi gözlerimi diktim üzerine; meğer ne çok bilmediğim varmış onunla ilgili, tutamadım kendimi gülümsemeye başladım, o da boş değildi bana ki birden gülmeye başladı ve bir sene öncesinde kalan, geldiğim o yeri işaret etti.


Seni affedemem fakat bilmeni isterdim ki beni bana anlatan masallarımdan biri oldun sen.


Seni unutmayacağım.


Elveda.


Naciye Kavas

Facebook Yorumları

YORUMLAR

Yorum kurallarını okumak için tıklayınız!

İnternet sitemizde kullanılan çerezlerle ilgili bilgi almak ve tercihlerinizi yönetmek için Çerez Politikası, daha fazla bilgi için Aydınlatma Metni sayfalarını ziyaret edebilirsiniz. Sitemizi kullanarak çerezleri kullanmamızı kabul edersiniz.