Hayat denilen bir şey var. Kişiden kişiye değişen, herkesin başka başka yaşadığı bir hayat... İçinde de çeşit çeşit yaşanmışlıklarla sürüp giden, giderken de kâh getiren kâh götüren bir hayat.

Ömürle sınırlı bu hayatta herkes bir şeyleri yaşar: Kimileri ağlar, kimileri güler –ağlatır, güldürür-; kimilerinin neşesi güzelleştirir zamanı, kimilerinin acısıyla zaman kalakalır en derin durgunluğuyla; kimilerine gülistan misali bir yol gibidir, kimilerine dikenli, sarp bir yokuş... Ne olursa olsun, insan yaşamak zorundadır hayatta. Hem de türlü türlü gayelerle, dileklerle, istek ve dualarla. Gülistan da olsa, geçilmez bir yol da olsa hayat, hiç bitmez insanın kalbinden geçen niyazları, kafasında gezinen hedefleri. Nitel ya da nicel bir değişikliğe uğrar belki ama asla tükenmez. Çünkü bunlardan biri tükenirse insan da tükenir ve insan asla tükenmeyi göze alamaz.

İşte, bu sebeple insan tükenmemek ve tüketmemek için sarılır bir şeylere: Bazen güzelliklerle kurulu anılara, bazen bir yerlerden göz kırpan umuda, bazen içinde saklı kalan bir duyguya... Hatta bazen bir kuşun ötüşüne, bazen bir çocuğun masum gülüşüne, bazense nefes alış verişinin şükrüne sarılır. Eğer insan sarılacak bir şey bulamazsa –bulmayı istemezse- sadece yaşar hayatta, öylece, öylesine. Ama hayat bu değil ki! Öylece yaşamak, yakışmaz insana. Bu, bir nevi tükenmek değil midir? Gayesiz, umutsuz, duasız... yaşamak, tüm bunların insanda tükendiğini gösterir ki bu da öylece yaşamak değildir de nedir?

Tükenmemeli insan, öylesine yaşamamalı. Sırf, yaşamak değildir ki hayat zaten. İnsanın yaşadıklarına değer katması, yaşadıklarıyla – yaşayacaklarıyla- kendisine bahşedilen ömrü dolu dolu geçirmesidir. O yüzden gayeler, umutlar, dilekler vs. insanın hayatta var olabilmesinin anahtarı, yaşadığını zannederek aslında yavaş yavaş tükenmesinin önünde duran, insanın en önemli zırhıdır. İnsan bu anahtara ve zırha sahip olabildiğinde, işte o zaman "hayatta yaşıyorum" diyebilir.

Hamide Akkaya