Klavyemle ve Sezen’le buluşalı bir saatten fazla oldu. Canım birşey yazmak istemedi. Halbuki içim dolu ama kimseyle paylaşmak istemedim nedense. Bütün gece midem yandı, ne yaptıysam geçmedi. Yediklerimden sandım fakat öyle olsaydı emme hapıyla, soda ile geçerdi. Yaklaşan haftasonu kimbilir nelere gebe ki, kafamda canlandırdığım senaryoları, olabilecek eylemleri midem kabullenemedi demek ki.

Aklım onay veriyor, gönlüm rıza gösteriyor da sana ne oluyor mide! Tasası sana mı kalmış? Sen kendi işine bak, asli görevlerinin dışına çıkma. Bırak akıl ve gönül aralarında çözsünler.

Onlar kabullenmiş görünüyor bu durumu. Sonuçları ağır ve acı da olsa, daha önce yaptıkları -yapamadıkları- yüzünden kendi hatalarının karşılığı olduğunu biliyorlar. Evet... Bunu hep beraber çekmek durumundayız. Biz bir bütünüz. Birimizin hatasını, sıkıntısını diğeri kabullenmek zorunda. Bak... Beyin dopamin üretimini azalttığı için sağ el ve sağ ayaktan, çektikleri bunca sıkıntıya karşılık hiç şikayet, isyan duyan var mı? Bir aydır doğru dürüst uyumayan, bolca gözyaşına maruz kalan gözler, bir kez bile sesini çıkarmış mıdır? Ya ayaklar? Onca kiloya aldırış etmeden her gün o kadar kilometre yürümek zorundalar mı? Parkinson’un engellemesine rağmen üstelik. Sağ elim klavyede sol elime yetişmeye çalışırken ya da çorba içerken titrediği için homurdandı mı hiç? Ah, kalbim. En ağır yük de ona kaldı. Koca vücuda kan yetiştireceğim derken bir de aşk ağrıları çekiyor. Hepatitten yaralı karaciğerim den hiç ses çıkmıyor uzun zamandır. İnşallah bir gün sürpriz yapmaz. Sağ kulağım bir gün olsun sol kulağımı kıskanmamıştır. İşitme kaybı olduğunu bir kere bile dillendirmemiştir. İki çürük dişim diğer otuzuna hiç sızlanmamıştır.

Dediğim gibi. Biz bir bütünüz. Birlikte bir bireyiz. Bunu da atlatacağız hep birlikte kazasız belasız inşallah. Daha güzel günlerimiz de olacak. Çok mutlu olmasak da sağlıklı olmak da bize yeter. Bu yaşadıklarımız ve bu yaştan sonra beklentimiz bundan ötesi olamaz. Allah herkese sağlıklı, hayırlı ömür versin. Amin.

02.08

Meserifi