Mutlu ol, çünkü kimse senin üzgün olmanı umursamıyor...

Hayatları boyunca aşağılanmış, kötü davranışlara maruz kalmış, haksızlığa uğramış insanlar kendilerine sevgiyle yaklaşan, kendilerini iyi hissetmelerini sağlayan, sevilmeye değer olduklarını hissettiren bir yaklaşım gördüklerinde ne yapacaklarını bilemezler. Belki hiç beklenmedik ilgi ve sevgi onlara mahrumiyetlerini, sevilmemişliklerini anımsattığından sevgiyle yaklaşanı kırar, kendilerinden uzaklaştırırlar.

Gerçek sevgiye değer verip kızarak, kırarak değil de sevgiyle karşılık vermeyi öğrendiğimizde, kendimize olan bu yabancılaşmadan da belki kurtulabiliriz.

Beklenmedik sevgi ve içtenliği "Neden?" diye sorgularız. Hiçbir çıkar olmadan sevgisini içten veren birisine şüpheyle bakar, güvenmekte zorluk çekeriz. Sevgisiz yaşamdan gelmiş, insanların kötü davranışlarını deneyimlemiş birisinin, verilen sevginin zarifliğini anlaması, içselleştirmesi ve uygun davranması oldukça zor bir iştir ve çoğunlukla da başarısızdır. Sevginin şifasını, empatinin zarifliğini kavrayacak zenginlikten yoksundur ki bu güzellikler ondan esirgenmiştir.

Gerçek ile sahteyi, çıkar gözeten ile gözetmeyeni ayırt etmek zordur. Kimsenin kimseyi umursamadığı bir zamanda, kendisine yapılmamış bir haksızlığa, çıkarlarının olmadığı bir durumda herkesin sustuğu, köşesinden başını uzatıp bakmadığı bir ortamda sevgiyle elini uzatana hemen kızarak o eli parçalamaya çalışmak yerine bu yaklaşımının gerçek sevgi olup olmadığını anlamak için incelemek daha doğru olur diye düşünüyorum. Belki de bu haksızlıklar kendisine yapılmadığı halde tek umursayan odur.

Ne olursa olsun insan önce kendisine şans tanımalı; böylece yaşama ve içindeki güzelliklere ulaşabilir. Yanılsa bile bu ilk yanılgısı olmaz.

Ne geçmişi unut, ne de hatırla; sadece "Tecrübe" de, sağlam bassın ayakların.

Hülya Çakıcı

Fotoğraf: Marina del Castell