Erken olgunlaşmak zorunda kalan insanlar hayatlarının ileri yıllarında kayıp çocukluklarından muzdarip olarak çocuklaşıyorlar biraz. Ve yaşanamayan her zaman dilimi geri gelip mutlaka hesabını soruyor.

Zamana o kadar çok şey bıraktık ki, zaman yeter mi zamana bilinmez. İnsanın önce kendisi olmaya, iç dünyasındaki savaşı yenmeye ihtiyacı var. İnsanlara hak ettikleri muameleyi yapmak gerekiyor. Hak etmeyenlere verilen sevgi de saygı da gösterilen hoşgörü de israftan başka bir şey olmuyor.

Kimseye göre yaşama sadece kendin için yaşa. Çünkü gerçek anlamda yaşamak budur. Yanlış bildiğin yolda herkes ile beraber yürüyeceğine doğru bildiğin yolda tek başına yürü. Başkasının yolunda yürüyen kendi ayak izini bırakamaz. Değer verdiğin şeylere ulaşmak için harcadığın emeğin ne kadar mutluluk verici olduğunun farkına varabilmek, umut biraz daha acı çekmektir bu da güç gerektirir.

Umut iyi bir sabah kahvaltısı, kötü bir akşam yemeğidir. Her ne kadar yıkılmış hayallerimiz olsa da yarına umutla bakan gözlerimiz olmalı, çünkü yarınlar bizim yoksa yarınlar uzak kalır. Hayallerimiz yıkılsa da umutlarımızdır bizi ayakta tutan.

Pes etme, vazgeçme. Kaybedenler daima pes edip vazgeçenlerdir. Hayat yarısının bitiş çizgisi yok her şeyin bir bedeli var, ne ekersen onu biçersin misali. Ne kadar bedel o kadar başarı, azimde bir başarıdır, sabırda, direnmekte yeter ki iste.

Herkesin kabuğuna çekildiği bir hayatı yaşar olduk. Bunun en büyük nedeni her geçen gün değişen, zorlaşan koşullar. Önceleri küçük mahallelerde yaşarken yan komşunu kapıda, sokakta, caddede görür sohbet ederdin. Şimdi caddeler, binalar yükseldikçe kimsenin yüzünü göremez, sesini duyamaz olduk. İlişkiler, arkadaşlıklar, iyi günler ve kötü günlerin bile sosyal medyadan paylaşıldığı günümüzde kendimizi bile zor görürken dostu, arkadaşı, aşkı nasıl bulabiliriz.

Hülya Çakıcı

Fotoğraf: Giuseppe Milo