Destan destan mısralar yazalım, her satırına sevgi ile başlayalım. Sevgi şifadır, sevgi güçtür, sevgi değişimin mucizesidir. Sevginin yakışmadığı yer var mıdır? Nereye koyarsan oraya yakışır, yeter ki sevmesini bilelim. Sevmeye başlayan yaşamaya da başlar.

Bir tarafımız gökyüzüne bakıyor, bir tarafımız toprağa, sevmek sevilmek yoksa her şey boş, insanoğlu gidemiyor bir bakıştan öteye. Sevgi emek ister, altın tepside önümüze getirilmez, sevgiyi hak etmek gerekir.

Sevgi hayatın özüdür, sevgisiz kalmış her canlı hastadır, ilacı ise yine üstünü örttüğü sevgidir. Sevgiyle yaklaşarak güzelliğe işaret eder, aydınlığı görürüz. Mutsuzluğun sadece sevgi eksikliği olduğunu, kaynağın ise yine bizde olduğunu gösteririz.

Yaşadığımız dünyada bu pek mümkün değil. İnsanlar nefrette de, sevgide de dengeyi tutturamadıklarından kaybediyor ve mutsuz oluyorlar. Sevgimizi verdiklerimiz bizi ters düz ederken, nefreti esirgemediklerimiz bizi yine ters düz edebiliyor. Bu iki zıt kavramı hiç hak etmeyenlere uygulayabiliyoruz.

Sevmek herkesin yürek yapısına göre değişkenlik gösterebilir. Aşkta bir olgudur, insan algılayabilir sadece zaman içinde değil, an bazında da içimizden geçen bir radyo dalgası gibi. Gerçek, yalandan uzak, vardan, yoktan uzak. Yaşayarak öğrenilir, ulaşılan yere seninle yolculuk eder yaşadıkların.

Kimseye sevilmemek dokunmaz. Kimse kimseyi sevmek zorunda da değil. Ama birinin seni sevdiğini sanıyor ve o da buna seni inandırıyorsa bu kötü. Çünkü sevince kalbini açar, güvenir, inanırsın. Sonrası ise hayal kırıklığıdır, uğruna savaşlar verdiğin kocaman bir hayal kırıklığı.

Şems'e sormuşlar: "Aşık olmakla sevmek arasındaki fark nedir?"

Şems: "Senin baktığına herkes bakar ama senin onda görebildiğini herkes göremez. Herkes aşık olabilir ama hiç kimse senin gibi sevemez. Tek fark sensin. Seni özel kılan sevdiğin değil, sevgindir..."

Sevgi ve aşk her zaman var olmalı, bulunmalı, onlar olmadan hayat olmaz. Ama sanırım aşk korktu ve saklandı...

Hülya Çakıcı

Fotoğraf: Chris Shervey