O hayalini kurduğun, çok istediğin şey vardı ya, hani gece gündüz kalpten dualar ettiğin, tüm benliğinle olması için çabaladığın, sonuna kadar olacağına inandığın, hatta daha da fazlası olacağını bildiğin. Tebrikler! Gerçekleşti. E peki, neden buruk için?

Hani böyle bazen bir his oluşur içinde, o çok istediğin şey gerçekleşiyordur ama sen sevinemiyorsundur. Bir garip olursun, tuhaftır hislerin. Kursağında kalmış gibidir sevincin. Bilinmez. Neden peki?

Onun hayalini kurarken nasıl mutluydun, dualar ediyordun olsun diye, pozitif düşünüyordun, ne kadar da olumluydun. Ne güzeldi onu elde edebilme fikri, başarma, ona ulaşma fikri. Hayali bile seni bu kadar heyecanlandırıyorken, gerçeğini yaşayabilme fırsatı sunulmuş sana, düşünsene. Mutluluktan uçar insan. Ağzı kulaklarındadır, yüzünde de sebepsiz bir gülümseme vardır. Şükran borçludur. Normali budur evet.

Ancak içine dönüp baktığında, gerçek hissinin tam da öyle olmadığının farkına varırsın, düşünmeden, şuursuzca istemişsindir çünkü. Ölçüp tartmazsın, gözün kararmıştır, ya da ne olacaksa olsun yeter ki gerçekleşsin demişsindir. İnsanın isteklerinin sonu yok maalesef.

Bunu tuhaf his karışıklığını kendime şöyle açıklıyorum, o kadar istiyoruz, inanıyoruz, dualar ediyoruz, bir şekilde bize geliyor ancak zamanlama doğru değil. Bu isteğimiz, canlı, cansız, soyut, somut her şey olabilir. Zamansız isteklerde bulunuyoruz, gerçekleştiğinde de, onu yaşamaya hazır olmadığımız için önemsizleşiyor, değerini yitiriyor.

Ya da olay tamamen o dileğin hayatımıza geç kalmasıyla ilgilidir…

Bazen hiç bir şeyin hayalini kurup onu istemeden, önüme ne çıkarsa onu yaşayıp, her şeyi sorgusuz sualsiz kabul ederek devam edeyim diyorum, sonra hayatım bana çok amaçsız gelmeye başlıyor.

An sonrasını bilmediğim bu yaşamımı çekici kılmak için hayal kurmak, onları gerçekleştirmeye uğraşmak, geleni ve gideni gülümseyerek karşılayabilmek için çabalamak, benim seçtiğim yol.

Ara sıra zamanlama yanlış olabiliyor ne diyeyim o halde ‘hata müstesnadır’.

İlknur Yeniçeri