Yalnız olmak güzel, yalnız hissetmek berbattır. Özgür olduğumu düşünüyorum ama olmadığımı biliyorum...

Yalnızlığı tercih edenlerle yalnız olmak zorunda olan insanlar arasında çok fark var. Herkes yalnızlıktan şikayet ediyor ama yine de birbirinden kaçıyor.

Gidecek yerin, paylaşacak, anlatacak kimsen olmadığı ve eşliler arasında kaldığında yalnızlık hissi artar ama sonra hiçte yalnız olmadığını anlarsın çünkü yalnızlığında inancını bulursun.

Bazen aşık olmak, sevgi duymak, duyulmak ve buna inanmak istersin. Bazen maddi imkanlarının olacağına ve daha iyi bir hayat süreceğine inanırsın, bazen de bütün bunların ne kadar anlamsız olduğunu düşünür ve görürsün.

Bazen hayat başımıza gelen her türlü şeyin sonunda belki böylesi daha hayırlıdır demekten başka çare bırakmaz. Güçlü olmayı, sağlam durmayı öğretir, her yaranında bir olgunlaşma süreci vardır yara kendi kendini iyileştirir sonrada unutulur.

Bazen yalnızlık kutsaldır, insanlar hasar verir yalnızlık onarır, tecrübeyi, farkındalığı aşılar insana. Yalnızlık güzeldir abartmamak şartıyla.

Bazen insanlar çekip gider yalnızlığına ek boğuşman gereken bir sürü dertle kalırsın. Yani her durumda yalnızsın en iyisi en başta kabul edip kendine dert etmemek.

Yalnızlık genç yaşlarda insanın fazlasıyla haz duyduğu yaşam biçimine ait bir önerme, orta yaşların sonuna doğru o varoluşa dair can yakıcı sorgulamaya iten bir yanılsamadır. Çünkü genlerin seni doğanın bir parçası olduğuna ikna edip, kolektif yaşamın içine her geçen zaman biraz daha itecektir. Bir de kendi kendine yetmediğini anladığın ileri yaşlarda daha fazla duyumsamaya başlayacağın bir gereksinimdir. Kısaca yalnızlık genç yaşlarda mutluluk verir, yaşlandığında ise acı.

Hülya Çakıcı