Dürüstlük insanlığın gereği olmalıydı ama günümüzde hızla tükendiği için çok değerli hale gelip ilave bir özellikmiş gibi ele alınarak hediye sıfatına ulaştı. Hâlbuki dürüstlük bir meziyet veya ayrıcalık değil, insanın genel özelliklerinden biri olmalıydı.

Dürüst insanlar için en kötü şey itibarlarının kaybolmasıdır. Bir inançsızlık başladığı zaman öyle gider buna ortam sağlamamak gerekir. İçeride ışık varsa dışarıdaki karanlıktan korkulmaz. Ve yıldızlar çok parlak gözükmese de varlığı ile yolumuzu aydınlatır. Hiçbir yararı olmayacağını bildiğiniz halde insan kalmanın önemli olduğunu düşünürseniz işte oradan onları yenersiniz.

Ama günümüzde dürüst insanların değeri yok, dürüstlük sadece kaybettiriyor. Ne kadar dürüst olursanız olun karşınızdaki kendisinden başkasını düşünmüyorsa dürüstlüğünde anlamı kalmıyor.

Ameller niyetlere göredir, konuşulan değil bizim ne niyetle yaptığımızdır önemli olan. Birilerinin yaptığı yanlış sizin yaptığınız yanlışı haklı çıkarmaz. Ne onların yaptığı, ne de sizin yaptığınız hatalı insanı hatalı gösterip, kendi yaptığınızı masum göstermez.

Sistem dürüst insanları eliyor. İnsanlar sistemde tutunabilmek için dürüstsüzlüğü seçiyorlar. Günümüzde biri, birileri dürüst kalmaya niyetliyse ve bu şekilde bir yaşam sürmeye devam etmek istiyorsa çok ağır bedeller ödemek zorunda kalır. Sistem onu dışlayacak, çevresi onu dışlayacak, yakınları bile anlamayacak. Kısaca toplumdan kopmak zorunda kalacak, yalnızlık en büyük yoldaşı olacaktır.

Dürüst insan parmakla gösterilecek kadar az, herkes bir başkasına göre yaşıyor ve kendisi olmaktan kaçıyor. Kişinin kendisi olmak meşakkatli, rahatsızlık verici ve zor geliyor. Rahatsız olmaya yatkın insanda çok, dolayısıyla ortalık birbirinin aynası insanlardan geçilmiyor.

Hülya Çakıcı