Kendisinin büyük hayranı değilim. Ama hepimiz ne kadar güldüysek ona televizyonun karşısında, ben de o kadar güldüm. Ben Levent Kırca’ya kıkır kıkır gülerken çok küçüktüm.

Sonra ben büyüdüm, bu ülke bambaşka bir yer haline geldi. Bir de baktık ki Levent Amca yok. Ne oldu, ne ara silinip gitti ekranlardan, sesi niye çıkmıyor bilmiyoruz tabii. Gezi Parkı Direnişi zamanı yaptığımız mizaha, duvar yazılarına, komik sloganlara bakıp kahkaha atarken hatırladım, “aaa, eskiden de Levent Kırca vardı, siyasete gülerdik onun sayesinde!”

Komikliğin susturulmasının, ağlanacak halimize artık gülemiyor olmamızın, gülmeye çalıştığımızda başımıza işler açılmasının sembolü olmuş adam birden, sessizce.

Bütün başbakanların, “önemli” insanların saçmasapan taklitlerine kıkırdardım küçükken, oysa şimdiki “önemli” şahsiyetler hakkında komiklik yapmaya kalktığımızda, gözaltına alınıyoruz. Hakkımızda davalar açılıyor. Pek sevdiğimiz karikatüristlerin bile eli kolu bağlanmış. Komiklik yapamıyoruz artık gönül rahatlığıyla.

Bu ülkede şaka yapamayacağımızın, artık işlerin şakası yapılamayacak kadar vahim ve ciddi olduğunun sembolü olan bir günde, bir haftasonunda, bu sessiz sedasız sembolleşmiş adamın ölüp gittiğinin haberini alıyorum.

Sessizce yaşadı, hepimizi çok güldürdü, güldüremediği zamanlarda da bizi artık güldüremiyor oluşuyla bize yine halimizi anlattı.

Büyük hayranı değilim. Bugün Levent Kırca’nın öldüğünü öğrendiğimde, sevdiğim bir insanı kaybetmenin değil de, bir ülkenin gülme-güldürü anlayışının ölüp gittiğini anlamanın üzüntüsünü hissettim.

“Dik durun... Adil olun, sabırlı olun, enerjinizin sirayet etmesine müsaade edin.

Daha iyi bir dünyada görüşmek ümidiyle.” demiş giderken.

Senin bizi güldürmenin hiç de sorun olmadığı bir dünyada görüşürüz umarım Levent Amca. Huzur içinde uyu.

Bizi bugün zaten sen de güldüremezdin. Senin bile bizi güldüremeyeceğin kadar içimiz karardı bu Cumartesi sabahı. Ankara'da üstümüz başımız kan oldu hep. Bu ülkenin artık şakası kalmadı. Acayip zamana denk geldi gidişin velhasıl...

Yeniden gülebileceğimiz, birbirimizi kimseden korkmadan güldürebileceğimiz günleri görebilmemiz ümidiyle...

Dilek Ay