Bizim zor hikayemiz ana rahmine düştüğümüz gün başlıyor.

- Cinsiyeti ne?

- Kız

- Hımmm, neyse bidahaki erkek olur inşallah…

İşte tamda burada başlıyor bizim ZOR YAŞAMIMIZ! Ne zor şey yahu kadın olmak, daha doğduğumuz gün başlıyor, gizlenmeler, yasaklar…

Altımız değişirken kukumuz görünmesin diye çırpınır annemiz, oysa erkek olan kardeş öylemidir ooo onun kini sala sala değiştirirler, hatta aile büyüklerinden biri mutlaka uğrar bezleme istasyonuna ve gereksiz, anlamsız iltifatlarda bulunur… İşte daha bugünden başlar bizim sevgi kapabilme hikâyemiz, aman ne! Biraz büyünce terlik getirilir babaanneye ya da dedeye, neden çünkü azıcık ta bizi sevsin diye…

Biraz daha büyüdüğünde anneye yardım edilir, mutfakta neredeyse içinde banyo yapabileceğimiz kadar büyük bulaşık kabında tüm üstümüz ıslanana kadar 1 kaşık, 1 bardak yıkamak için çırpınırız.

Ama neden? Çünkü annemizin hamarat kızı olmalıyız. Neden hamarat kız? Neden akıllı değil? Çünkü annelerde, hatta gelecekteki anne adaylarımızda ( kayınvalide ) akıllı değil, hamarat kız severler… İşte bu nedenledir ki annelerimizde evde kalma ( onların başına ) korkusundan daha 4 yaşında başlarlar bizi hamarat yetiştirmeye… Sonra büyümeye başlarız, uzuvlarımızda doğal olarak büyür ama bunu kimseye söyleyemeyiz hatta annemize bile, neden ayıp!

Sonra okul! Aynı aileden hem kızlar hem de erkeklerin eşit sayıda okula gidişi çok azdır, gerçi son yıllarda kız öğrencilerin sayısının arttırılması için herkes canla başla elinden geleni yapmakta… Ama buna rağmen erkek çocuk karnesindeki 10 dersten 7’si zayıf, kız çocuk 10 dersten 10’undan da geçer not alır ve eve gelir… Muamele yine aynı, baba önceden hazırlamıştır kendini hayta olan oğlunun haytalığının yanı sıra zeki olduğuna da inanmıştır, öyledir ya yaramaz tüm çocuklar zekidir! Ama hayta ya karne hediyesi hazırdır ve babası önce bağırır çağırır, nafile ki alınmış olan bisiklet geri gitmez haytanın yalan sözleri üzerine onun olur. Aynı gün harika bir karneyle gelen kıza anne seslenir “kız koş yardım et bana masayı kuralım, akşam karanlığı çöktü herkes aç”…

Ah biz kadınlar, biz birbirimize ediyoruz ne edersek! Derken büyüme evreleri “görünmez” olarak devam eder, silik bir yazı gibiyizdir dişi oluşumuzdan kaynaklı tüm varlığımız, tüm yaptıklarımız…

Ama unuturlar, bizi sadece doğurduklarını, bizi yaradanın yarattığını, yaratırken bir karakter giydirdiğini… Ve ne yaparlarsa yapsınlar bu hamuru nasıl yoğurursa yoğursunlar, mayasındandır asıl hamurun oluşu… İşte o yüzden yıl 2013 olduğunda sokaklarda “hamarat kızlar” toplandı ama polislere direnirken, çöpleri toplarken, ağaçları korurken, erkekler aynı safta omuz omuza savaşacak kadar hamarat kızlar…

Hatta atlattığımız milenyum yıllar bile işe yaramadı öyle ki söylenenlere bakın 2013 yılının ortasında…

Sağlık Bakanı Mehmet Müezzinoğlu: “İşin fıtratı normal doğumdur ve fıtratın peşinde koşmak lazım. Bundan sonra epidural doğum, hipnozla doğum gibi yöntemler gündeme alınabilir. Normal doğumun önüne başka bir şeyi geçirmemek lazım. Bu işin tabiatı normal doğumdur. ‘Sezaryen mi, epidural mi?’ derseniz tabii ki epidural. Fakat ‘normal doğum mu, epidural mı?’ Tabii ki normal doğum. Anneleri korkutmayacaksınız. Anne ne kadar cesursa çocuğu da o kadar cesur olur. Korkak bir nesil istemiyoruz.” Sonra tüm büyüme evreleri tamamlanmış derken, karşımıza bir delikanlı çıkar, kimimiz boğazda rastlar ona, kimimiz ormanda…

Ömer Tuğrul İnançer: "Hamileliği davul çalarak ilan etmek bizim terbiyemize aykırıdır. Böyle karınla sokakta gezilmez. Her şeyden önce estetik değildir. 7–8 aydan sonra anne adayı biraz hava almak için beyinin otomobiline biner, biraz dolaşır. Sonra akşamüstü çıkarlar. Şimdi ise maşallah, kanatlısı kanatsızı televizyonlarda uçuşuyor. Ayıptır ayıp. Bunun adı realizm değildir. Bunun adı terbiyesizliktir."

Bu Ülke’de “ANNE KADIN OMAK” – “HAMİLE KADIN OLMAK” – “DİRENİŞÇİ KADIN OLMAK” kısacası “KADIN OLMAK” zor iş!

Kadınım, Kadınsın, Kadınız!

Yazı: Nuran Başyurt