Bu Anneler Gününde meleğime seslenmek istiyorum.

Yüreğimin yetebildiği her yerden bir “Merhaba” sol yanım...

En zor şeyi yapıyorum annem şuan senin İçin. Nasıl anlatıla bilinir ki bende ki yüceliğinin ya da kaç mısraya sığar emeğin.

Sana gelişlerim geliyor aklıma, yine bir burukluk olmuyor. Değil. mutluluğumdaki sarılışlarım, mutsuzluğumdaki haykırışlarımda yalnız sen vardın yanımda...

Dizlerine yatırır, biraz saçımı okşar, o pamuksu ellerimle yüzüme dokunur, hem hayatı anlatır, hem bir parça huzur düşürüverirsin yüreğime.

Evet, sarıpapatyam gözlerinin elası benim yaşam sevincim. Çünkü çok şey anlatır bana bakışların. Nasılda güzelsin annem bana bakarken. Biraz hayran, biraz korkulu, ama her şeyden çok sevgi dolu...

Elbette hüzünlü günlerimiz de oldu. Yeri geldi bağırdın çağırdın, azarladın, kızdın bana ama "hangi anne evladının kötülüğünü ister? " dediğin an yaptığım her şeye pişman olurdum.

Gözünden dökülen her yaş beni kahretmeye yeterdi. Sen bu hayatta benim yaşam koçum oldun, beni yanlıştan doğruya, kötülükten İyiliğe senin sayende yürüdüm.

Bitmez adımlarım, bitmez öykülerim oldun. Ama en çokta yüreğimin sesi.

Şimdi 25 yaşındayım sol yanım ama biliyorum ki senin gözünde hala 5 yaşında ufak bir kız çocuğuyum.

Biraz şımarık biraz asabi ama asla seni sevmekten vazgeçmeyen. Çünkü

parmağım kanasa geleceğim yer yine senin yanın...

Adımlar ne kadar küçük veya büyük olursa olsun, yollar ne kadar uzun olursa olsun, sen bu hayattaki tek çıkmaz sokağımsın.

Benim ve iyi ki varsın annem.

Bir tek annem olsun bana bir şey olmaz...

Seni Seviyorum.