Yeni doğan her bebek gibi annesine muhtaç açtım gözlerimi hayata. Korumasız, saf ve korkulu…

Annemin sıcacık sevgisi, korumacı kollamacı hali ve tavırları hayatı öğretti bana yavaş yavaş. Onunla büyüdüm, olgunlaştım…

Çocukluk, gençlik derken geldim 26 yaşıma…

Bilirsiniz, her anne-kız arasında çatışmalar yaşanır çocukluktan gençliğe adım atılan o dönemlerde kızlar başına buyruktur, kafalarına eseni yapmak ister. Bizde öyleydik tabi annemle, bir gün iyiysek iki üç gün küs olurduk. O zamanlar çok sinirlenir, fevri davranır ve anneme çok kızardım. Her genç kız gibi yani…

Benden yaşça büyük arkadaşlarım, aile büyüklerim ya da etrafımdaki büyüklerden hep duyduğum bir laftı "anne olunca sende anlayacaksın" sinir olurdum aynı lafı duymaktan, hiçte bile der geçerdim…

Yaş 24'e geldiğinde her şey değişti hayatımda. Evlilik hazırlıklarım başladı derken evden ayrılacağım gün gitgide yaklaştı ve bende bir şeyler dank etmeye başladı. Yine büyüklerimden hep duyduğum bir laf vardı "kızlar evlenmeden önce annelerinin dediğinin tam tersini, evlendikten sonra ise annelerinin dediklerini yaparlar" diye…

Çok doğru olduğunu yaşayarak gördüm. Ben annemi 24 yaşımda anladım. Daha anne olmadan, daha evlenmeden. Annemin her daim benim mutluluğumu istediğini, doğru olanı seçmem ve az hata yapmamı istediğini ve ben ne yaparsam yapayım daima arkamda yer aldığını, alacağını anladım. Bir insanın çıkarsız birini sevmesi için, güvenmesi ve hep yanında yer alması için sadece anne olmasının yeteceğini anladım.

Sadece anneymiş, masada kalan son lokmayı bana verecek olan. Sadece anneymiş başım bile ağrısa çaresiz hastalığa yakalanmışım gibi başımda sabahlayacak olan…

Ve sadece benim annemmiş dünyada beni her şeyden herkesten çok sevip, koruyacak olan. Cennet neden annelerin ayakları altındaymış, ben şimdi çok daha iyi anladım.

Benim annem süper. Çünkü o benim annem!

Belki de Tanrı yanlış insanlar tanımanı, doğru olanı tanıdığında minnettar olasın diye istedi...