Ben de mi duyarsızlaştım?

Zaman zaman kızlar toplanıp duygusal konuların dibine vuruyoruz. Konular genellikle aynı. Habire bir şeyleri anlamaya çalışma, çözmeye çalışma hali. Bir zamandır bu konularda sessiz kalır ya da çok az yorum yapar oldum. Bir tür kayıtsızlık başladı bende. Ya da inançsızlık mı demeli.

Ben mesela ruh eşi olayına inanırdım.

Nasıl testlere tabi tutardım karşıma çıkanları. O testlerden çok az geçen olurdu ama olur da geçen olursa bağrıma basardım ruh eşim diye. Ruh eşimle başımıza ne gelirse gelsin sonsuza dek birlikte olacağımıza inanırdım. Başımıza gelen hiçbir şeyin bizi ayırmaya gücünün yetmeyeceğine de inanırdım. Benim onu çok iyi anlayacağım gibi onun da gerçek beni ben çabalamadan çözeceğini düşünürdüm.

Sonra ben aşka inanırdım.

Dibine kadar âşık olmaya. Hala benimle “tanıdığımız en aşk kadını sensin” diye dalga geçerler. Önce aşk olmadan sonra ne gelirse gelsin yetmeyeceğini düşünürdüm. Gerçek aşkın ıvır zıvır nedenlere tükenmeyeceğine, gerçek âşıkların öyle ha deyince birbirinden vazgeçemeyeceğine çok kuvvetle inanırdım.

Sonra ne oldu biliyor musunuz?

Ben bu inandıklarımdan vazgeçmeye başladım. Ruh eşi diye bir şeyin palavra olduğunu kavradım. Boşuna aramamak gerektiğini öğrendim. Sonra insanların, yanında başka bir neden olmaksızın âşık olmadığını gördüm. “Aaa günaydın…” diyeceksiniz belki ama valla onu da geç fark ettim. Ama öğrendiğim en kötü şey insanların ne de kolay vazgeçebildikleri oldu. İlk rüzgârda dağıldığını gördüm ilişkilerimin. Hazmetmek çok zamanımı aldı ama anladım.