Hareket ve bereket

Bir zamanlar bir arkadaşımla minik çantalar, keseler, cüzdanlar, sepetler vs. örüp organik ürünler pazarında satardık Kartal’da. Satışlar pek iyi gitmiyordu, Moda’da 10 liraya kapış kapış sattığımız el emeği tığ örgüsü sepetleri orada 5 liraya zor satıyorduk.

Bir ara komşu tezgahlardan birindeki abla (kendisi ilginç kuklalar yapıp satardı) “tezgahı düzeltin kızlaaar tezgahıııı” diye oynayarak yanımıza geldi.

"Ne var ayol tezgahımızda, mis gibi işte" dedik biz de. "Sihirli Kutular 5 TL”, “Dünyanın En Güzel Çantası 25 TL" gibi ibareler yazdığımız kağıtçıklarımız da gayet şık duruyordu üstelik.

"Olmaz öyle, arada bi kalkıp düzelticen tezgahı, şöyle bi alıcı gözüyle bakıcan mutlaka. Öyle sabah diz, akşama kadar otur arkasında olmaz. Elin değecek ki bereketli olacak…"

Sabah dizdiğimiz tezgahın arkasında oturup dedikodu yapmakla bu iş olmazdı gerçekten. O gün gaza geldik, harekete geçtik, elledik durduk ürünleri; sonraki haftaya kadar elimizdeki ürünlerin yarısından fazlasını sattık.

…

Şimdi benim tezgahım mutfak. Mutfağımı çok seviyorum. Öyle aman aman bir mutfak değil kendisi ama yine de seviyorum orda olmayı.

Dün bu tezgah muhabbeti aklıma gelince şöyle bir alıcı gözle baktım mutfağa. Aylardır el sürülmemiş dolap üstleri, neredeyse bir yıldır aynı yerde duran kekik demeti falan derken bir giriştim kendisine, gece 2’de zor bırakabildim. Ama girilmedik dolap içi, sallanmadık kavanoz, bakılmadık kap kacak bırakmadım. Her şeyi elledim mutfakta. Atılacaklar atıldı, silinecekler silindi.

Bugün daha güzel görünüyor her şey. Tezgahım capcanlı.

Ne demiş eskiler, hareket berekettir…

Arada bir evi şöyle bir kaldırıp tozunu almasak, kullanmadıklarımızı kaldırıp atmasak yeni enerjilere yer bırakmamış olacağız. Eskiler gitmeden yeniye yer açılmıyor madem, ben mutfaktan başladım evimi bereketlendirmeye.

Hem aynısını hayatımdaki fazlalıklar için de yapmam gerektiğini hatırladım, iyi geldi bu hareket.