87. Oscar ödülleri...

Oscar'lar bu pazar günü sahiplerini bulmadan önce aday filmleri izlemek için sadece iki gününüz kaldığının farkında mısınız?

'Bütün sorunlar bitti de, tek derdimiz Oscar'lar mı?' diyorsanız, özellikle de bu topraklarda, haklısınız. Fakat yine özellikle son iki senedir buralarda, hayatın hep devam etmekte olduğunu bize kafamıza vura vura öğreten bir gündemin içinde yaşıyoruz. Sokakta arkadaşlarımız dövülürken, bıçaklanırken, gaz yerken ya da tecavüze uğrarken, bizim buralarda hayat hep devam ediyor. Evet, yılın artık neredeyse bütün heyecanı kırmızı halıda tükeniveren büyük şovunun zamanı geldi çattı. Yarışta bahsi geçen filmlerden birçoğu gerçekten de bu sene izlediğimiz 'en iyi' yapımlar olduğundan, şahsen göz ardı edemiyorum. Bunların arasından favorilerimin nispeten küçük bütçeli ve bağımsız filmler oluşu ve Oscar sayesinde isimlerini daha çok duyuracak olmaları ise heyecanımı artırıyor ne yalan söyleyeyim...

12 yıllık çekim süreciyle kendinden bolca bahsettiren Boyhood bu koşunun en iddialı yarışmacısı. Yönetmen Richard Linklater'ın bu 12 yıl boyunca arada bir hakkında bir şeyler duyduğumuz ama fazla ümitlenmemeye çalıştığımız filmi Mason isimli bir oğlan çocuğunu 6 yaşından 18'ine kadar takip ediyor. Belgesel gibi gelse de kulağa, öyle değil. Boşanmış bir anne babanın çocuğu olan Mason'ın ebeveynini, her ikisi de ödüle aday gösterilen Patricia Arquette ve Ethan Hawke canlandırıyorlar. Mason'ın kendisi Ellar Coltrane de hiç fena bir oyunculuk çıkarmıyor, lakin Akademi onun ödüle hazır olduğunu düşünmüyor olacak ki, aday değil. İlk defa bir filmin kazanmasını, gönül rahatlığıyla bu kadar çok istiyorum. Üç saatlik süresini hiç hissettirmeden, akıp gidiyor Boyhood. Geçen seneki !f'ten sonra bir türlü vizyona giremeyen film doğrudan DVD'ye gitti fark etmişsinizdir, oysa ki evinizdense sinema salonunda izlenmeliydi...

En İyi Erkek Oyuncu kategorisinde de beni şaşırtan bir şey oldu. Bugüne dek favori gösterilen isimleri tercih etmemeye çalıştım hep, muhalif oldum, içimden öylesi geldi. Ama bu defa ben de Eddie Redmayne'in kazanmasını istiyorum. Ya da hadi, abartmayayım, kazanmasını doğru buluyorum. The Theory of Everything'te Stephen Hawking'i ALS hastalığına yakalanmadan hemen önceki günlerinden şimdiki zamana dek canlandıran oyuncu gerçekten çok başarılı. Hawking'in karakteri de bunda büyük rol oynuyor tabii, durumunun ciddiyetiyle dalga geçebilmesini bilmiş, düşünmeyi ve üretmeyi hiç bırakmamış, ona biçilen ömrün 30 katını ise devirmiş durumda. Redmayne de bilim insanının bu her daim ironik ruh halini yansıtmayı gerçekten çok iyi başarmış. Karısı rolündeki Felicity Jones'a da bir şapka çıkarıyorum buradan.

Bu arada Oscar'ları muhattap olarak almak istemiyor, ben bağımsız ruhlu biriyim ve filmlerimi de buna göre seçiyorum diyorsanız, sizi hemen bir gece öncesinde düzenlenen, Independent Spirit Awards'a beklerim. Orada olacağımdan değil ama izlemek için elimden geleni yapacağımdan. İşte orada, aday olan neredeyse her film ve performans üzerinde konuşmaya değer bir şeyler içeriyor. Oscar'larda ve öncesinde dağıtılan (ve sayıları nasıl oluyorsa her yıl artan) onlarca törende bahsi geçmeyen The Obvious Child, !f'te gösterimde olan Love Is Strange, Jake Gyllenhaal'lu fena bulmadığım Nightcrawler ve Jessica Chastain ve Sen Şarkılarını Söyle'den hatırlayabileceğiniz Oscar Isaac'in başrollerinde oynadıkları A Most Violent Year bu filmlerden bazıları...

Önümüzdeki hafta ne hakkında konuşacağımız belli, muhtemelen 48 saat sonra da unutup önümüzdeki yılın sonbahar-kış koleksyionlarından bahsetmeye başlayacağız, ya da havalardan. Günümüzde hayatta kalabilmek için balık hafızası şart.