Annemin kıymeti...

Bu hafta anneler günün gelmesiyle, hayatımızdaki duygusal bölüm gene dalgalandı...



İnsan belli yaşa gelinceye kadar annesini biraz sertçe bir öğretmen gibi görüyor. En azından benimki öyleydi…



Bebeklikteki şefkatini, dikkatini, sevgisini, özenini, sabrını hatırlayanınız var mı bilmiyorum... Ben hatırlayamıyorum... Belli bir yaşa kadar anne, benim için, durmadan bana müdahale eden, bir şeyleri düzeltmeye, doğrultmaya çalışan, kurallar koyan, düzeni yaratan ama her zaman her zaman sevgi dolu olan, yorulmak bilmeyen, çocuklarından asla vazgeçmeyen bir insandı.



Sonra, bir süre onun bütün o kuralcı ve değişmez halinin içinde ne kadar bitmez bir fedakârlıkla dolu olduğunu izledim. Seneler geçtikçe azalmayan bu verme halinin hiç kaybolmadan büyüdüğünü gördüm.



Ve yaşım ilerledikçe annemin aslında ne yapmak istediğini ve onun sevgisinin gerçek kıymetini daha çok anladım. Onu daha çok sevdim…



Şimdi o yok…



Ama bana söyledikleri ve öğrettikleri benimle yaşıyor. O zaman müdahale gibi gördüğüm dokunuşların, benim hayatımı nasıl kolaylaştırdığını, insanlarla ilişkilerime nasıl yol gösterdiğini, nasıl affedici olmama yaradığını, nasıl onları karşılıksız sevmeyi öğrettiğini daha iyi anlıyorum. Eğer bana o dokunuşları yapmasaydı benim bu doğruları bulmam kaç senemi alırdı, düşünemiyorum bile... (Ayrıca bulabilir miydim, onu da bilmiyorum)



Onu özlüyorum. Ama biliyorum ki en ufak bir olasılığı varsa, mutlaka olduğu yerden bana bakıp (hala) bana yardım etmeye çalışıyordur...



Bütün anneler, bu güzel günde sizleri kutluyorum... Sakın yavrularınıza bildiğiniz, yaşadığınız doğruları öğretmekten vazgeçmeyin...

Facebook Yorumları

YORUMLAR

Yorum kurallarını okumak için tıklayınız!

İnternet sitemizde kullanılan çerezlerle ilgili bilgi almak ve tercihlerinizi yönetmek için Çerez Politikası, daha fazla bilgi için Aydınlatma Metni sayfalarını ziyaret edebilirsiniz. Sitemizi kullanarak çerezleri kullanmamızı kabul edersiniz.