Kaldırımın kenarında minicik açmış bir çiçek, betona rağmen kendine yol bulup yeşermiş otlar... Doğanın her koşulda var olma çabası farklı yaşam formlarına ve asıl olarak kendi yaşamlarımıza bir bakış niteliğinde. Ancak onu görebilmek için önce bakmayı öğrenmemiz gerekiyor. Şu aralar Cumhuriyet Müzesi Sanat Galerisi’ndeki OT sergisi, görmezden geldiğimiz, önemsemediğimiz şeylerin, varlığımızda ne denli büyük bir yere sahip olduğunun manifestosu bir bakıma. Öznur Güzel Karasu küratörlüğündeki sergide resim, heykel, fotoğraf, enstalasyon ve video alanında çalışan sanatçılar, doğadan kopuşumuzun nedenlerini araştırıyor.

Serginin çıkış noktasını, şehirlerin sokaklarına beton döküp en ufak bir yağışta sel olmasından ya da ağaçları yok edip, koca binalar dikip, sonra da hava kirliliğinden, mevsimlerin dengesizleşmesinden şikâyet ettiğimizi anlatan Karasu, “Ne yazık ki kendinde hiç suç aramayan garip yığınlar haline getirildik. Tüm bu süreçlerin sorgulanmasını isteyen bizler de izleyicinin bakış açısına müdahale etme çabasındayız. Üretimlerimiz de bu doğrultuda şekilleniyor” diyor. İnsan her ne kadar doğanın bir parçası olsa da kendini doğadan soyutluyor.

Doğanın matematiğini algıladığımızda, ekosistemin bir parçası olduğumuzu benimsediğimizde, farklı yaşam biçimlerini görmeye başladığımızda kendimizi anlayıp arınacağımız kesin. Karasu, sergide yer alan sanatçıların farklı yaşam biçimleriyle izleyiciler arasında yakın bir temas alanı yaratmaya çalıştığını, insanların doğaya yanlış müdahalesinin şekline, bunun sonuçlarına, alternatif bir yaşam biçimi yaratabilmenin mümkün olup olmadığına odaklandığından bahsediyor. Ve OT sergisiyle doğadan kopuşumuzun temelinde yatan nedenleri ve tüm bu kopuş sürecinin toplumsal dönüşümümüzdeki etkilerini araştırırken doğaya, alternatif bir bakış açısı öneriyorlar.