Öğrenciyken bar kılıklı kişiliksiz bir kafede birkaç ay garsonluk yapmıştım. Okuldan çıkıp gidiyordum ve günde sekiz-on saat hiç oturmadan koşturuyordum. Beş dakika geciksem göbekli patron kasanın gerisinden Recep İvedik gibi sesler çıkarıyordu ama akşam son masa kalkmadan salmıyordu ki eve gideyim.

Son masalar da kalkmak bilmiyordu. Yemiş içmişsin, saatlerce semirmişsin kalk git, değil mi? Yok arkadaş gitmiyorlardı bir türlü. Bir yolluk, bir yolluk daha, arkasından kahve, yok açılamadık bir kahve daha. Bir yandan patron "etrafı toparla" diyor. Oradayım ya iliğimi kemiğimi kurutacak. "Masaları iyi sil, sandalyeleri düzgün it, depoyu kontrol et, dağınık bırakma."

Bir akşam masadaki dallamalar iyice zevklendi, kafaları bir dünya şakalaşıp gülüşüyorlar, bağırıp çağırıyorlar. İvedik Patron da hesap şişiyor diye "Kapatıyoruz" filan dedirtmiyor. Arada masadaki kızları kesiyor. O da zevklendi herhalde ki "Bana bir bira getirsene" dedi. Hala yapsana etsene getirsene götürsene diyene uyuz olurum. Açtım buzdolabını. "Yok, içerdeki buzluktaki bardaklara koy da getir" dedi.

Aldım birayı geçtim içeri. Patron gibi şişko bardağı aldım buzluktan. Birayı döktüm içine. Köpürdü. İşte bana o anda bir ilham geldi. Kapıyı açmadan önce tükürdüm içine. Götürdüm koydum önüne. Yine teşekkür etmedi ama o akşam hiç uyuz olmadım ona. "Afiyet olsun" dedim. Karşıdan geçtim seyrettim çaktırmadan. "Ne gülüyorsun?" dedi birkaç defa. "Televizyona bakıyorum" dedim. Süt Kardeşler vardı. Şener Şen Kemal Sunal'a bakıp bakıp "Seni hiç sevmedim Süt Oğlan, neden bilmiyorum ama hiç sevmedim" diyordu.

Ne zaman birinin canı köpüklü bira çekse, ne zaman bu filme rastlasam söylemeye mani olamıyorum: Seni hiç sevmedim Süt Oğlan!

Rumuz: Asuman