Bir cumartesi akşamımı daha odamda hastalıktan ölmüş halde Yüzüklerin Efendisi izleyerek geçiriyorum. Yan odamdaki kuzenimden bir ses: ''Yarın Tinder'da tanıştığım çocukla buluşacağım.''

Anlam veremedim o an dediğine. Sonra fark ettim ki kuzenim bir uygulama indirmiş. Birileriyle tanışıp konuşmak için. Söylediğine göre kriterleri sen ayarlayabiliyorsun. Yaş, oturduğun yere olan yakınlık, ilgi alanları vs. Sonra merak ettim bir araştırdım. Programın insanları bu kadar cezbetmesinin sebebi, işleri bir anlamda kader-kısmete bağlaması.

Nasıl mı efendim? Şöyle ki; bu programda bir profil açıyorsunuz ve karşınıza insanlar çıkıyor. Tiplerini, ilgi alanlarını beğenirseniz, "beğen" butonuna basıyorsunuz. Yok beğenmezseniz, "beğenmedim" butonuna... İşin cafcaflı kısmı şimdi geliyor. Senin beğendiğin kişi, kesinlikle senin onu beğendiğini görmüyor. Eğer şansına o da seni beğendiyse bir eşleşme gerçekleşiyor. Ne yalan söyleyeyim, şu an yazarken benim bile indiresim geldi. Ama o da ne? Kör talihim yine devrede, telefonumun o program için yeterli donanımı yokmuş. İşte bu, bana kaderin ''Sen bu işleri geçeceksin artık!'' deme şekli beyler, bayanlar. Bunları yazarken internette bir yazı ilişti gözüme. Bilimsel istatistikler sonucu günümüzde evlenen 10 çiftten 1’i internette tanışmış. Bundan beş sene sonra bu sayının daha fazla olacağını tahmin etmek zor değil. Bu yazıyı yazmaya karar verdiğimden beri, çevremde bu program sayesinde tanışmış tam üç çift oldu. İnsanın bir ''chat'' programından sevgili yapamayacağını düşünen hatta bunu banal bulan arkadaşlarım hepsi de üstelik. Kaderci bir insan olmadım pek, ama bu program düşündüğüm şeyleri bir daha düşünmeye sevk etti beni Ama elimde değil çevremi bu derece saran bir şeyi gözlemleyip yazmadan duramazdım. Hele de şuan kapıdan içeri el ele, gözlerinin içi gülerek giren çifti görünce...

Yazı: Seçil Erbay