Biz insanlara duygular sorulduğunda hep kötü duygularımızı anımsamaya, anlatmaya meyilliyizdir. Hoş olan ve nahoş olan duygularımız bizim doğamızın gereği. Bu duyguların tümünü kabul etmeli ama hoş olanlarını daha sık hatırlamalıyız.

Bir insan bir espriye bir kez güler ama bir acıya defalarca ağlar ya da bir tartışmaya birçok kez öfkelenebilir. Aslında insanoğlunun en temel özelliklerinden birisi araştırmak ve öğrenmektir. Kötüye odaklanma eğilimimizi fark ederek, olumluya yönelmeyi öğrenebiliriz. Gülmek ve eğlenmek en temel ihtiyaçlarımızdan birisidir. Ama günlük hayatımızda ters gidenlere o kadar kaptırıyoruz ki mutluluk bizim için çok uzaklarda görünüyor. Oysaki tüm bilge insanların dediği gibi mutluluk dış etkenlere bağlı değil, içimizden gelen bir seçim. İnsan her durum karşısında mutlu olmayı seçebilir. "Bunca sıkıntının içinde nasıl mutlu olayım?" dediğinizi duyar gibiyim. Cevap: Her olayda saklı olan olumlu yanı bulmak.

Hayat, zorluklarla dolu bir macera aslında. Eğer zorluk olmazsa nasıl güçleniriz. Güçlü insan zengin, kaslı ve kuvvetli olan değildir. Güçlü insan; kendine güvenen, gelecek sıkıntılardan korkmayan, hayatı olduğu gibi kabullenen ve her şeye rağmen gülebilen insandır.

Hayatını yönetemeyen insanlar kendisiyle de başkalarıyla da uyum içinde yaşayamazlar. Olumsuzu düşünen ve sürekli kötüye odaklanan bir kişi hayatını doğru yönetemez. Çünkü kötü düşünceleri vücudunda gerginliğe, olumsuz duygulara neden olur. Sakince düşünüp karar alamaz. Nahoş duygular içinde alınmış bir kararın ne yazık ki hayatımızda doğru bir karar olma olasılığı çok düşüktür. Zayıf insanlar güçlü görünmeye çalışır çünkü ancak kendini bu şekilde kabul ettirebilir.

Sürekli söylenen, olumsuzu çağıran, öfkeli, kıskanç insanların ne kendilerini mutlu etme ne de çevrelerini sevindirme ihtimalleri vardır. Bu nedenle farkındalığımızı arttırmalı ve mutluluğu her zaman her olayda aramalıyız. Yaşadığımız sorun bizi çok hırpalamış olabilir ama aynı zamanda bizi güçlendirmiştir. Ne gelecekte ne de geçmişte yaşamamalıyız. Mutlu olan insan sevgi duyan insandır. İçinde sevgi yoğunluğu olmayan insan mutluluğa ulaşamaz. Sevgi ancak anı yaşadığımızda olur. Önemli olan hayatımızı, benliğimizi, sorunlarımızı olduğu gibi kabul etmek ve bize kattıkları değeri fark edebilmektir.

Bazı insanlar haklı olmayı mutlu olmaktan daha çok önemserler. Haklılıklarını ispat etmek için tüm zamanlarını ve imkanlarını harcarlar oysa uzlaşmak iki taraf içinde sıkıntıyı büyütmekten çok daha karlıdır. İletişim becerileri de mutluluğumuzda büyük bir öneme sahiptir. İnsanların diğer canlılardan en büyük farkı konuşmak ve dinlemek. Ama ne yazık ki artık etkin dinleme yapmayı nerdeyse unuttuk. Sadece karşımızdakine cevap vermek için, kendimizi korumak için dinliyoruz. Oysaki iletişimin ilk adımı karşındakini doğru anlamak ve sana verdiği mesajı doğru bir şekilde çözümlemek. Mesela her konuda hak sahibi olmak, karar vermek ve yönetmek zorunda değiliz. Bazı konularda karşı tarafında söz sahibi olması hem sorumluluklarımızı azaltır, bizi yüklerimizden hafifletir hem de bizim için daha önemli olan konularda karşı tarafı ikna etme olasılığımızı yükseltir.

Üretken ve yaratıcı insanlar daha mutludur. Çünkü boş oturmak kötü düşüncelerimize davetiye çıkarır. Bir hedefi olan, çalışma planı uygulayan, büyük düşünen ve kendinden bir şeyler ortaya çıkaran insanlar her zaman pozitif duygular hisseder. İhtiyaç hiyerarşisine baktığımızda en tepede insanın kendini gerçekleştirmesi olduğunu görürüz. Çünkü insan bu dünyaya sebepsiz gelmemiştir. Her birey ancak kendi hayallerini, kendi benliğini yaşadığında huzura kavuşacaktır.

Mutluluk; içimizdeki sıkıntıların denizinde kaybolmuş bir definedir. Onu bulup su yüzüne çıkarmak sizin elinizde. O zaman hadi içimizdeki denize bir dalış yapalım ne dersiniz?