Her insan hayatında kayıplar yaşamıştır mutlaka… Benim hikayemin finali babamı kaybetmekten geçiyor…

Tam 14 ay geçti üzerinden ama acımın azalma yüzdesi koca bir sıfır... Hayatta ilk babasını kaybeden tabiki de ben değilim ama yaşanan kayıp bir intihar ise bu acı diğerlerinden farklılaşıyor.

Hiçbir sorun yok sanırken her şeyin yolunda olduğunu düşündüğüm bir dönemde birden kopup git-ti.. Daha zor olanı ise benden hep bir torun istemişti ve ölümünden bir ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şimdi bir kızım var 5 aylık. Aynı babama benziyor. Hamilelik sürecini oldukça zor at-lattım fakat kızım bana hep güç verdi. Hayata tutunmama sebep oldu. kimse kimsenin yerini doldu-ramaz ama bazı şeyleri unutmaya yardımcı oluyor. Zor günler geçer diyor herkes geçmiyor sadece zaman geçiyor. Ben hep aynı yerde...

Geçenlerde TV’de bir programa konuk olan bir kadını izledim ve o bana yazma cesareti verdi. An-nesi babası tarafından vurularak öldürülmüş. Ve bu yaşadıklarıyla ilgili bir kitap yazmış. Onun yaşamış olduğu acı da çok farklı ama herkes acısını farklı yaşıyor.

İşte. bu yazımın bir başlangıç olmasını istiyor ve diğer yazılarımda babama mektuplar yazmak istiyorum. İçimdekileri kimseye anlatamadığım için rahatlayamıyor ve sürekli bunalım modunda takılıyorum. Annem tarifi edilemez bir psikolojik tramva içerisindeyken onu dinlemek ve anlamaya çalışmak bana düşüyor. Eşim sürekli problemli annesi ile uğraşmaktan beni anlamak istemiyor ve onunla dertleşmeye kalktığımda kendi babasızlığını gündeme getiriyor. Sanırım yazmak ve içimi dökmek istiyorum. Hayata dair umudum hala var. Kendim için olmasa da kızım için var...

Ona güzel bir gelecek sunabilmem için ayakta durmam ve iyi bir anne olmam gerek… Ne de olsa hayat devam ediyormuş öyle diyorlar…

Saresra