Aşkta sorgulanmalı. Sorgusuz, sualsiz hiçbir şey kalmamalı, insana dair ne varsa kurcalanmalı. Olduğu şekliyle kabul edilen her şey zamanla kısır bir döngüye dönüşür çünkü.

Aşkta değişen zaman ve koşullarla değişti, bu değişimin olması da kaçınılmazdı. Geçmişten günümüze yansıyan büyük aşklar Leyla ile Mecnun, Ferhat ile Şirin gibi geçerliliğini yitirdi ve teknolojik aşklar devreye girdi, her şey değişirken aşkın değişmesi de normalleşti. Aşk eskiden yoktan var ederken şimdilerde vardan yok ediyor, eskiden iyileştirip şifalandırırken şimdi hasta ediyor, eskiden ruhu olgunlaştırıp geliştirirken, şimdilerde egoyu arttırıyor. Teknolojiyle her şeyin olduğu gibi aşkında kimyası bozulup bir yarışa, bir metaya dönüştürüldü. Aşk zamana uyayım derken içini boşalttı kabuk oldu. Bunu bizler yaptık, aşkı kendi iç çatışmalarımıza kurban ettik.

Yalnızca kalbimizi dinleyip aşkın sandalına atlamamalıyız. Atlarken aklımızın sesini aşmayı unutmamalı ve bu dengeyi oluşturmalıyız. İlk duyguların yoğunluğuyla eskilerin aşkın gözü kördür dediği gibi hiçbir gerçek görülmez, ancak mantık duygulara baskın gelmeye başladıktan sonra gözler açılır ve gerçekler görülmeye başlanır. Bu arada da zaman geçmiş yıpranan yıpranmıştır. Karşılıklı denge olmadan aşkta olmaz.

Aşk başa gelince akıl seyahate çıkarmış. Aşık olduğunda mantıklı düşünüp doğru kararlar alabilenler var mıdır bilemiyorum. İki bilinmeyenli denklem gibi daha çözen olmamış bu yüzden sadece yaşanmalı her yönüyle hayatın gerçeği bu.

Çoğu zaman aklımızla duygularımızı yönetememek duygu yoğunluğuna hapsolmuş özlemlerimizin yanılgılarıdır. Aklımızın, mantığımızın sesini susturmadan aşık olamayız. İyi iki insanın uyumlu aşkları da bitebilir ki, doğanın kanunudur değişim, dönüşüm. Önemli olan kendimizi fazla yaralamamaktır. İki kişiyle başlayan genelde sonu olan bir maceradır aşk, yanan bir volkan sonrada küldür.

Bir şeye duyulan korku onu gerçek kılar, yok olduğunu düşünüp korkmamak ise güçlü ve yenilmez yapar. Düşünürken zor denilen şeyler yaşarken kolayca yaşanıp bir kılıf dikiliyor ve insanoğlu yaşadıkça her şeye alışıp hissizleşiyor.

Hülya Çakıcı