Hayatımın en büyük ikilemlerinden birini yaşıyorum. Bu öyle bir ikilem ki, ne karar verirsem vereyim sonuçları çok net, en önemli sonucu da şu, kararından geri dönmek diye bir şey yok.

Eşim, ikinci çocuğu da yapmamızı istiyor. Aile olmanın temelinde, büyümek var ve bunun farkındayım. Aslında, ben çocukları falan değil, eşimi istemiştim. Eşimdeki baba kumaşı sayesinde, sadece harika bir çift değil harika bir aile de olabileceğimizi anlamıştım. İlk çocuğumuz olan kızımız geçen sene dünyaya geldi ama biz de yaşlarımızı epey aldık gibi. Ben 42, eşim de 45 yaşında. Bu sebeple de eğer ikinci bir çocuk yapacaksak bunun çok kısa bir süre içerisinde olması gerekiyor, bir kaç ay içinde hamile kalmalıyım yani.

Bu konu beni gerçekten çok geriyor. İki çocuklu bir aile istiyorum, yeniden hamilelik/bebeklik dönemi/çocukluk dönemi yaşamak istemiyorum. Anneliğimden de memnunum doğrusu, yine de çocuk bakımı duygusal olarak da fiziksel olarak da yıpratıcı, acımasız, rahatsızlık verici ve insana çoğu zaman öfke dolduran bir süreç. Evden çalışıyorum, gitmem gereken bir yer de yok ama bu işleri hiç kolaylaştırmıyor. Bir yanda işle ilgilenmem gereken zaman, öte yanda boşaltılması gereken bir bulaşık makinesi, yıkanacak çamaşırlar, ayağımın dibinde çatlarcasına ağlayan bir bebek… Bebeğim çok zor bir bebek de değil ama bu kolay olan bebek bile benim hayatımdan çok şey alıyor şu anda. İkincisi neler yapar tahmin bile edemiyorum! Eşim gerektiği kadar yardım alabileceğimizi söylese de, onlar okula başlayıp da ben bir miktar huzura erene kadar geçecek koca 5-6 sene var. O 5-6 sene geçene kadar ben ne hale gelirim acaba!

Bir kardeş kesinlikle çok avantaj bir durum ilerisi için. Sadece tek çocuk yapma fikri bana kendimi biraz da suçlu hissettiriyor çünkü bununla ilgili tek karar noktam biraz daha rahat olmak. Sonrasında düşünüyorum da, iki çocuk birbiriyle oynayabilir, benim çocuğumun evin içinde hiç oyun arkadaşı olmayacak. Hem, ileride eşimi hayal kırıklığına uğratmış olmanın vicdanını yaşarsam ne olacak? Gelecekte sürekli “Hata mı yaptım? Ya onu çok kırdıysam? Yapmış olsam daha mutlu olur muydu, olur muyduk acaba?” diye düşünecek miyim?

Evrim Tüzün