Dışarısı güneş. Balkona çıktım. İliklerime kadar ısındım. Düşünmedim bir anı bile. Sadece hissettim. Uzun zamandır hissetmediğim kadar. İçeri girdim. Oda serin. Günlerdir açık olan kitabın üçüncü bölümünde geçen ilk cümle: “Şahane ve mutlu bir hafta geçti.” Açar mıyız bir çiçek dersin. Düşer miyiz dalından koparılmadan henüz. Evdeyken dışarıdaki insanlar daha mutluymuş, yine bir şeyleri kaçırıyormuş gibi telaşlı hüzünlü hissederim. Oysa dışarı çıktığımda tutabildiğim sadece nefesim. Sadece martıları izleyerek ilerlediğim sokaklar. Yaz kokusu ve kahve. Adım başı mekanlar. Sohbetler, kahkahalar. Akılla kalbin tepetaklak olmadığı özgür anlar. Havalardan da olsa iyi hissetmeye ihtiyacımız varmış. Kırılmış mıyız hoş, unutmuşuz. Tam bir leylayız. Yeni rotalar belirlemiş, yeni kararlar almışız. Çoğunu uygulamadan pas geçmişiz kim bilir; belki de pes etmişiz. Tek tesellimiz bahar… Bahar ortasında yaz kokusu duymayı özlemişiz. Gün boyu neler düşünmüşüz. Kuytularımızdan çıkıp yeni şeyler duymuşuz. Farkında olmadan birinin hayatına dokunmuşuz ya da biri şansımıza hayatımızı teğet geçmiş…

Cansu Şengün