Aklım unutmuş olabilir ama bedenim hatırlıyormuş. Hani sadece elin eline değdi diye kalbin ağzından çıkar gibi olur ya, işte öyle.

Bir gece, soğukta, kuzeyde, pek çirkin bir meydanda, yanında kocaman, sarışın ve mavi gözlü bir adam olduğunu fark ettiğin bir an olur. Sizin oldu mu bilmiyorum; bu benim “an” ımdı.

Hayallere kaptırmayın kendinizi; O adamı o gece öpemedim. Sonraki geceler de. Tek gecelik bir el ele tutuşmaydı bizimkisi. Lakin son 15 senedir hep aynı ellere değmiş, senelerdir ise yolda elele yürümemiş biriyseniz beni anlarsınız. Kalbiniz o elde atar. Güm güm. Ağzımdan çıkacak gibi. Atar.

O kalp orada öyle güm güm atıyor diye utanır, elinizi tutan adamın yüzüne bakamazsınız. Evet. Çünkü beden hafızası aşkın başlangıcını derinlerde bir yerde saklar. İki çocuğa anne oldum diye, birinin karısı, birilerinin gelini, ötekilerin müdürü oldum diye unutmaz beden aşkı. Unutmazmış.

Yalnız aklınla unuttuğunu bedeninle hatırlamak zormuş. Böyle kalp çarpıntısı filan. Hastalık gibi biraz. Biraz da gençlik gibi. Garip yani. Haberiniz olsun diye.

Selen