Sakin bir şarkı dinliyorum, günlerin yorgunluğunu akşam 9’da uyuyup sabah 10’da kalkarak geçiriyorum. Beden acısı hatırlatıyor olanları sadece. Ruh dingin. Bitmiş olmasından dolayı rahatlamış. Huzur arayışı, ne olacak şimdi, ben onsuz ne olurum gibi nereye koyacağımı bilemediğim sorular dolaşmıyor. Sabah kalkıp havayı kontrol etmek ardından ne giysemle geçen bir zaman dilimi ne kadar da huzurluymuş. Bunu anladım. Basit bir gün başlangıcı ve saf huzur.

Bir parka gidip buzlu çay içmek ardından hafta sonu planlarına tarlalar eklemek arkadaşlarla sakin bir akşamda çay içmek. Basit. Çok basit ve çok güzel.

Bunun yerine huzursuz olduğunuz anları ekleyin. Huzursuz sözcüğünü yazmak bile nedensiz bir şekilde parmaklarımı hızlandırdı. Sakin…

Yeni bir hayatın başlangıç adımları yavaş ama kararlı olmalıymış. 30’uma yaklaşırken anlıyorum bunu ne tuhaf… Hiç kimseden nefret etmedim, edemem sandım… Nefret ağır bir duygu. Aşk kadar. En aşık olduğunuz anda ince bir çizgiyle birbirinden ayrılıyor her şey. Aşk nefrete dönüşüyor. Ağır, çok ağır bir duygu en az aşk kadar kuvvetli. Hatta aşktan daha beter daha sancılı…

Aşkın devam ettiği noktada bir şey yaşıyorsun, saniyeler duruyor. Görüyorsunuz o anda karşınızdaki ne aşık olduğunuz kişi ne de aşık olunabilecek birisi. Ve ne nefret, ne aşk, ne sevgi kalıyor… Sadece hiçlik. Her şey havada, sesler yankılar, bağırışlar, can acısı. En ağırı böyle bir bitişi saniyelik görme anı.

Sonrası derin bir nefes aralığı, belki arada o anı hatırlatan minik kareler geliyor göz önüne. Beyin tuhaf bir organ. Bloke ediyor o görüntüleri. Düşünmene izin vermiyor ve onları yaşayan sen değilmişsin gibi siliyor aklından. Başkasının hikayesini izlemişsin ve başkasına duyduğun üzüntüyle hayatına devam etmişsin hissi.

Nefret ağır bir duygu… Kimseden nefret etmeyin. Aşk ne kadar değerliyse üzerine on ekleyin bin ekleyin yüz bin ekleyin ve nefret etmeyin. Kimse nefrete değer değil. Aşka değer olmamak gibi…

Yazı: Pınar Aksu