Sonuçta onlara bir şeyler öğretmek bizim görevimiz. Dinlemelerini sağlamanın başka yolu var mı? Ne de olsa bağırdığımızda canları yanmıyor; zaten dinlemiyorlar, en fazla gözlerini deviriyorlar. Onları sevdiğimizi gayet iyi biliyorlar, değil mi?


Hayır. Gerçek olan şu ki bağırmak çocukları korkutur. Kalplerinin bize karşı duygusuzlaşmasına sebep olur. Ve bağırdığımız zaman, çocuklar korkar, kaçar ya da donakalırlar; sonuç olarak öğretmeye çalıştığımız şeyleri öğrenmezler. Dahası bağırmak, zamanla çocuklarımızın sesimizi yükseltmediğimiz sürece bizi duymamalarına yol açar. Ve karşılık olarak onların da bağırmalarına...


Çocuğunuz öfkenizden korkmuyor gibi görünüyorsa eğer, bu durum, artık alıştığının ve savunma sistemleri geliştirdiğinin göstergesidir. Sonuç ise çocuğun yaramazlığa yatkınlığının artışıdır.


Ama ister inanın ister inanmayın, çocuklarına öfkeyle seslerini yükseltmeyen ebeveynlerin olduğu evler var. Hiçbir duygunun ifade edilmediği, soğuk evler değil - bunun hiçbir getirisinin olmadığını hepimiz biliyoruz. Ve bu ebeyenler ya da çocuklar, mükemmel değiller; böyle bir şey olanaksız. Bunlar, ebeveynlerin zaman zaman doğal olarak öfkelendikleri ama kendi duygularının yeterince farkında olduklarından durup sakinleşebildikleri, öfkelerini çocuklardan çıkarmadıkları evler.


Bağırmaktan vazgeçmek için özel bir destekçiye mi ihtiyacınız var? Şanslısınız, zaten bir tanesine sahipsiniz - bizzat kendiniz! Sabırlı ve sakin bir ebeveyn olabilmenizin tek yolu, öncelikle kendinize ebeveynlik yapabilmeniz. Yani kendi duygularınıza sahip çıkıp öfkenizi çocuklarınızdan çıkarmamanız.



Öfkenizi çocuklarınızdan çıkarmamanız mümkün mü?

Mümkün.


Peki nasıl?

Ebeveyn olarak ilk işinizin kendi duygularınızı idare edebilmek olduğunu fark edin: Çünkü çocuklar duygu düzenlemesini bu şekilde öğrenirler - sizin sağlayacağınız modelle. Eğer yavaşlamak ve saygılı olmak için fazlasıyla stresliyseniz, biraz öz-bakımla bu durumu düzeltmek sizin işiniz. Çocuğunuz da siz de bunu hak ediyorsunuz.


Ailenize saygılı bir ses tonu kullanacağınıza dair söz verin: Evet, çocuklarınıza artık bağırmayacağınızı ilan etmek biraz garip. Ailenize öğrenme aşamasında olduğunuzu, bu yüzden hatalar yapabileceğinizi ama zamanla daha iyiye gideceğinizi söyleyin.


Çocuklarınızın çocuk gibi davranacaklarını unutmayın: Onlar, dünyanın nasıl işlediğini öğrenmeye çalışan olgunlaşmamış insanlar. Neyin sağlam olduğunu görmek adına sınırları zorlamaları gerekiyor. Sorumlu bir şekilde kullanmayı öğrenmek için güçle ilgili deneyler yapmaya ihtiyaçları var. Ve her insan gibi onlar da kontrol edilmekten hoşlanmıyorlar. Dolayısıyla, sizden gelecek empati ve saygı biraz daha işbirikçi olmalarını sağlayacak olsa da onlarla yaşadığınız sürece çocuksu davranışlar görmeye hazır olmalısınız.


Her an patlamaya hazır bir bomba olmanıza sebep olan şeyleri biriktirmeyi bırakın: Kötü bir gün geçirirken biriktirdiğiniz hınçlardan bahsediyoruz. Yeterince kötü duyguyu topladığınızda fırtına kaçınılmazdır. Bunun yerine durun ve kendi ruh halinizin sorumluluğunu üstlenin; kendinizi daha iyi hissetmenizi sağlayacak şeyi bulun ve daha mutlu bir yere doğru geçin.


Çocuğunuz herhangi bir duyguyu segilerken empati sunun: Böylelikle kendi duygularını tanımaya ve kabullenmeye başlayacak ve duygularını idare etmeyi öğrenmenin ilk adımını atmış olacak. Çocuklar duygularını yönetebilmeyi öğrendiklerinde, davranışlarını da yönetebilirler.


İşleri çocuğunuzun bakış açısından görmeye çalışın - kural koyarken bile: Çocuğunuz anlaşıldığını ve iletişim kurduğunu hissetmediği sürece, verdiğiniz rehberliği duyamaz. Daima sonra konuşacak vakit vardır; her ikiniz de sakinleştiğinizde, aranızdaki öfke yatışıp yerini sıcaklığa bıraktığında.


Öfkelenmeye başladığınızda DURUN: Susun. Herhangi bir harekette bulunmayın, karar vermeyin. Derince nefes alın. Bağırmaya çoktan başladıysanız, cümlenizi yarıda kesin. 'Çocuğunuzu adam etme' dürtünüze direnin. Sakinleşmeden harekete geçmeyin.


Ebeveyn molası verin: Çocuğunuzdan fiziksel olarak uzaklaşın. Derin bir nefes alın. Dikkatinizin çocuğunuzdan kendi iç dünyanıza yönelmesi için yüzünüzü yıkayın. Öfkenizin altında korku, üzüntü ve hayal kırıklığı yatıyor. Yalnızca derin nefesler alın. İhtiyacınız varsa eğer, ağlamaktan çekinmeyin. Öfkenizin altında yatan şeyi hissedebildiğinizde - harekete geçmeden önce - öfkeniz uçup gidecek.


Bilgeliği kendinizde bulun: Omzunuzda dünyayı tarafsız bir şekilde görebilen ve herkes için en iyi olanı isteyen bir melek olduğunu düşünün. O, sizin kişisel ebeveynlik koçunuz. Ne diyor? Durumu farklı şekilde görebilmenizi sağlayacak şeyler söylüyor mu? Örneğin; "Burada kazanmam gerekmiyor. Zarar görmesini engelleyebilirim" ya da "sevgiyiyle yaklaş" gibi olumlu şeyler.


O anda ders vermeye çalışmayın, pozitif bir şekilde harekete geçin: Eğer şu anda öğretmeye çalışıyorsanız, kendinizi gülünç bir duruma sokarsınız. Öğrenme ve öğretme, herkes sakinleşeyinceye kadar gerçekleşmez. O anda işleri eski seyrine döndürmek adına konuyu baştan alabilirsiniz. Özür dileyebilir ya da çocuğunuzun gülmesi için bir şeyler yapabilirsiniz. Ya da iyice ağlayıp rahatlamasını sağlayabilirsiniz. Kısacası yapmanız gereken tek şey siz de dahil olmak üzere herkesin daha iyi hissetmesi için bir adım atmak.




Facebook Yorumları

YORUMLAR

Yorum kurallarını okumak için tıklayınız!
  • Misafir Ne kadar çok döven,bağıran ebeveyn varmış okudukça şoktan şoka girdim.Çocuklarınızı bile isteye dünyaya getirdiniz bu ne sinir,bu ne öfke.Hadi sizi odadan kovarcasına çıkaran patronunuzu dövsenize,bağırsanıza ona da.Yok yapamazsınız dimi çünkü yaptırımları var.Şunu bilin ki çocuğunuza her vurduğunuzda,her bağırmanızda onların da gelecekte yaptırımları olacak sizden nefret etmek ya da öyle çok da sevmemek gibi..
    CEVAPLA
  • Misafir 4 kızım var, eşim çok asabi ve bu beni etkiliyor.Annemin bana zamanında çok bağırmsdi ki bu babaanemlerle yaşadığı yıllarda çok olurdu, sonrasında olmadı.Ben bağırmayı geçtim hakarete vardım artık.cocuklsrin tüm sorumluluğu benim üzerimde çok yoruldum artık.
    CEVAPLA
  • Misafir Bende cok bagiriyorum 3yasindaki oglumu her defasinda kendim pisman olup özür diliyorum Ama icim affetmiyor kendimi.Ben böyle degildim sakin bir insandim Esimle sorunlardan dolayi cok sinirli Sabirsiz oldum ve bunu oglumdan cikardigimi farkindayim herdefasinda bidaha olmicak dememe ragmen yine oluyor . Cok üzgünüm oturup anliyorum sonra cocugum yokken.ve ayrica kendisi cok hircin bunun sebebide benim sanirim hep bagirdim icin :(
    CEVAPLA
  • Misafir Benimde 3.5 yaşında kızım var. Yemek yemeyi hiç sevmiyor ben de yemek yemeyip ağzında tuttuğu zaman 3-4 defa bağırdım. Kızım çok korkttu. Çok bağıran biri olmadığım halde bu kadar bağırmam bile onun içinde fırtınalar kopardı. Biliyorum bir daha çocuğuma bağırmayağım çünkü o bir çocuklar çok masum ve çok korumasız. Hayatta en çok güvendikleri kişi biziz. Onu herşeyden, herkesten ve kendimizden bile korumalıyız. Onun ruhunda hiç kapanmayacak yaralar açmaya hakkımız yok. Hepimiz çocuk olduk emin olun büyüdüğümüzde hissettiğimiz olumsuz birçok şey çocukluğumuzda oluşan tramvalardan kaynaklanıyor....
    CEVAPLA
  • Misafir çocuğumuz 2 yaşında. bu zamana kadar ses tonumuz hep sakin kaldı. hâlâ da öyle elbette fakat birkaç saat önce çocuğumuz evde bulunan bir akrabamızın çocuğuna gülerek şaka amaçlı elinde plastik değnekle vurmak istedi çok hızlı bir şekilde ama diğer çocuğa temas etmedi kanepeye değdi. bunun üzerine çocuğun annesi benim çocuğuma bağırdı ve çocuğumla ben donakaldık. ben hemen ortamdan uzaklaştırıp ona yaptığının yanlış olduğunu anlattım biraz sakinleşti. ama kendi içimde gece 3 olmuş hâlâ sindiremedim,uyuyamadım. o an bağıran ebeveyne neden tepki göstermedim, çocuğumdan özür dilemesini söylemedim...
    CEVAPLA
  • Misafir arkadaşım çocuğuna sahip çok o zaman, bide utanmadan özür mü bekledin, yüzsüzlüğün bu kadarı ya. Senin çocuğun ne kadar kıymetli ise karşındaki kişinin de çocuğu kıymetlidir unutmayın. elinde ne işi var o çok amaçlı plastik değneğin o zaman ?? Bu dünyada sadece sizin çocuğunuzun psikolojisi önemli değil, tüm çocukların psikolojileri önemlidir. şiddetle kınıyorum sizin gibi bir veliyi..
    CEVAPLA
  • Misafir Bende her defasında yaptığım halde pişmanlık duyuyorum.ama yine beni dinlemediklerinde yada yapmamaları gereken şeyleri yaptıklarında çok bağırıp çağırıyor hatta çıldırıyor gibi oluyorum.sonrasimda da pişmanlık...
    CEVAPLA
  • Misafir Herşeye iyi güzelde dur durak bilmiyor cocuk gibi oynuyorum ilgileniyrum ama Biseyi yapincabhep yapma isteği örneğin suyla oynama yarim saat bi saat yeter dur tamam yok ağlamak başlıyo
    CEVAPLA
  • Misafir Üç yaşında ama hayatimiz zindanda sanki eşimle hiçbir aktivitesi olmayan sürekli bagiran anne olmak yoruyor delircek gibi hissediyorum
    CEVAPLA
  • Misafir Bende sinirlendiğimde çocuklarıma öfkeyle bağırıyorum bu davranisimla kötü örnek olduğumun farkındayım ama çocukluktan buyana yaşadığım olumsuz duygular peşimi bırakmıyor sanki sinirli bir insan haline soktu beni çucuklarimi seviyorum ama gerektiği gibi annelik yapamıyorum onlar çocuk dünyaları bakış açıları daha farklı bezde onların yaşında belki böyleydim ama kriz anını nasıl yöneteceğiz bu önemli ama bu konuda basarili olamiyorum
    CEVAPLA
  • Misafir Bağırınca sinir boşalması oluyor vurmuyorum
    CEVAPLA
  • Misafir Bende cok bağırıp kızıyorum ıstemıyorum üzülüyorum onunla ağlıyorum yapmıycam dıyorum ama yıne sabrım tükeniyor lütfen yardımcı olun ruhen ve bedenen çook yıprandım oğlumu üzmek istemiyorum ona iyi bir anne olmak istiyorum
    CEVAPLA
  • Misafir Benim de iki tane bebeğim var biri üç yaşında diğeri iki Bende çok öfkelendiğim de vuruyorum ve bağırıyorum çok üzülüyorum sonra Çok ta yoruluyorum İkisinide çok seviyorum
    CEVAPLA
  • Misafir Benm tek derdim yemek.3 yaşında oğlum.sadce yemeğini yemediğinde öfke nöbeti geçiriyorum resmen.çok bagırıyorum.bazende vuruyorum.snra ağlıyrm.snrada pşman oluyorum.ama doğduğundan beri yemek sorunumz hiç bitmedi.yemek yemediği için sinirleniyorum.birde son 1 yılda uyku problemide eklendi.uyumak istemiyor.çok yorulsada zorla uyutyrm.kafayı yemek üzereyim
    CEVAPLA
  • Misafir Bağırıyorum vuruyorum oda bana bağırıyor kafasına vuruyor çok pişman oluyorum sinirim geçince ama yapmayacam birdaha desemde yine aynı durumu yaşıyorum biliyorum korkuyor ama yemin ederim bi anda oluyor ne yapicam bilmiyorum çok yoruldum oba kızmak dokunmak istemiyorum bana yardım edin
    CEVAPLA
  • Misafir bende cok sinirli ve sabirsizim sinirli oldugumda bayilacak gibi olurum yani 3 yasinda oglum bana inat eder ve asla dinlemz beni hep kendi istegini yapar ve yanlis seyler yapar bende malesef cim repki veriyorum ???? lutfen yardimci olun
    CEVAPLA
  • Misafir Bende kızıyorum sonra çok pişman oluyorum özellikle uyuyunca kendime çok kızıyorum ben nasıl kiziyorum diye o daha melek
    CEVAPLA
  • Misafir Mende ele oluram.icim icin agliyiram.
    CEVAPLA
  • Misafir Anne olmadan once egiyimini almak gerekiyor hatalarla buyuduk hatalarla buyutuyoruz bu beni cok uzuyor
    CEVAPLA
  • Misafir 4 çocuk annesi olarak biraz zor bı durum bağırmak vurmayı engelliyo
    CEVAPLA
  • Misafir Gerek siz yere bag rip kizip Bazenden vuruyorum sebepi yokken pişman oluyo rum opuyorum onu ama aklım dan, cikmiyo
    CEVAPLA
  • Misafir ayni ssyleri bende yasiyorum çok pisman oluyorum sonra
    CEVAPLA

İnternet sitemizde kullanılan çerezlerle ilgili bilgi almak ve tercihlerinizi yönetmek için Çerez Politikası, daha fazla bilgi için Aydınlatma Metni sayfalarını ziyaret edebilirsiniz. Sitemizi kullanarak çerezleri kullanmamızı kabul edersiniz.