Kendimi tam anlamıyla anne gibi hissettiğim ilk zamanlar doğum sonrası dönemimdi. Doğum sonrasında hafif geçen bir lohusa depresyonu yaşadım. Kızım Nil, 9 aylık oluncaya kadar sürdü. Daha sonra iyileşmeye başladım. İşte anneliği de ilk olarak bu depresyonu atlattıktan sonra hissetmeye başladım. Bu da Nil sayesinde oldu. Çünkü Nil, örneğin heyecanla oynadığı oyuncaklarını bırakıp bana sımsıkı sarılıyor, sonra tekrar oyuncaklarına dönüyordu. İşte o anlarda çok duygulanıp anne olduğumu anlamaya başladım.

Hiç bir yere bırakmıyor

Eşim, Nil’e çok düşkün. Onu “Boncuğum” diye seviyor. Nil de babasına aşık! Eve geldiğinde ona inanılmaz tepkiler veriyor. Sürekli onun peşinde. Babası, Nil olmadan yan odaya bile gidemiyor. Çünkü ondan ayrıldığında bizimki ağlamaya başlıyor. Eşim çok çalışıyor ve Nil’i çok az görüyor. Zannediyorum ki Nil’in ona olan düşkünlüğü bundan!

İlişkilerini kıskanmıyorum

“Aralarındaki bu güçlü bağı kıskanıyor muyum?” diye çok soruluyor. Aslında kıskanmıyorum. Babasını çok az gördüğünden onu çok özlüyor. Yani onları kıskanacak raddeye gelmedim henüz.

Annelik ve kariyer karşı karşıya

Çalışmaya tekrar başlamak istiyorum. Nil şimdilerde bakıcısına alışmaya çalışıyor. Ama bazen içimde “Acaba bakıcımız olmasa mı daha iyi; çalışmasam mı?” diye gelgitler yaşıyorum. Onu bırakmaya kıyamıyorum anlayacağınız. Ama çalışacağım. Çalışmayı hem kendime iyi gelmesi, hem de Nil’i daha iyi yetiştirebilmek için istiyorum.

Tecrübe de işe yarıyor!

Hamileliğim süresince bu konuyla ilgili çok okudum. Bebek eğitimi ve anne karnındaki çocuk gelişimiyle ilgili bir kursa katıldım. Ama kesin olan bir şey var. Doktor tavsiyelerine kesinlikle çok güveniyorum ama annelerimizin tecrübeleri ve yönlendirmeleri işe yarıyor. Bu yüzden ben annemi de örnek alarak geleneksel yöntemlerle doktor tavsiyelerini bebeğimin huyuna ve isteğine göre harmanladım. Çünkü insanı çocuk yönlendiriyor. Sen ne yaparsan yap!

Esin Ozdal

32 yaşında

10 aylık Nil'in annesi